زیارتگاهی در دل خانه
سمیرا نفر
24 دی 1403
وارد خانه که شدیم، گویی پا به حریم آسمان گذاشته‌ایم! ساده بود، اما عطر عجیبی داشت؛ عطر ایمان، صبر و عشق. این خانه، خانه نبود؛ مأمن فرشتگانی بود که به آسمان بازگشته بودند، اما رد پای نورانی‌شان هنوز بر دل دیوارها باقی مانده بود. گوشه‌ای از خانه شبیه به زیارتگاهی کوچک بود؛ پر بود از عکس‌های دو فرزند شهید، آقا صادق و آقا فخرالدین مهدی‌برزی، که با لبخندهایشان هنوز هم روشنی‌بخش دل مادر بودند. قرآن‌های روی رحل، جانمازهای پهن و سکوتی که بوی رازونیاز می‌داد، نشان از زیارت روزانه مادری داشت که هر لحظه دلش را به آسمان می‌سپرد. اما راز این خانه فقط در تصاویر فرزندان شهیدش نبود. مادر هر هفته در این خانه کلاس قرآن داشت. صدای آیات الهی که از دل این خانه بلند می‌شد، گویی آسمان را به زمین آورده بود. آنجا فقط چهار دیواری نبود؛ آنجا محرابی بود که روح انسان را به اوج می‌برد. مادر با لحنی آرام از پسرانش گفت. از آقا صادق که در نوجوانی با شنیدن پیام امام، درس را رها کرد و راه جبهه را در پیش گرفت؛ پسری که تنها یک‌بار به مرخصی آمد و پس از آن، ده سال مفقود بود تا سرانجام پیکر مطهرش بازگشت. از فرزند دیگرش آقا فخرالدین گفت؛ پسری که پنج سال بعد از برادر، وقتی هنوز سوم دبیرستان بود، همان مسیر را انتخاب کرد و در عملیات بیت‌المقدس ۲ به قافله شهدا پیوست.
این مادر، داغدار نبود؛ زینب‌گونه استوار بود. او از شهادت فرزندانش، باغی از ایمان در دل خود ساخته بود و خانه‌اش را به حرمی کوچک تبدیل کرده بود. دل کندن از آنجا دشوار بود. ما با قلب‌هایی پر از عشق و نوری که از مادر و خانه‌اش گرفتیم، بازگشتیم؛ نوری که حالا تا ابد همراه ما خواهد بود. آنجا، خانه عشق بود؛ جایی که آسمان و زمین به هم پیوند خورده بودند.
تعداد بازدید: 40
آخرین مطالب
پربازدیدها
اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی- 132
وارد میهن شما شدیم. تا چند کیلومتری حمیدیه به سرعت پیش آمدیم و مستقر شدیم؛ بی‌آنکه نیروی منظم و پر قدرتی در مقابلمان ایستادگی یا مزاحمتی جدی برایمان ایجاد کند. جاده و دشت خالی بود. ما هم می‌آمدیم و هر چیز و هر کس سر راهمان بود نابود می‌کردیم. کوچکترین ترحمی نسبت به جنبنده‌ای نداشتیم. چند ساعت از استقرار ما در این محل می‌گذشت که وانتی به واحد آمد و برایمان چند قالب یخ آورد. دو جوان اهل حمیدیه در وانت بودند.
