خیابان دوطرفه یادگیری و روایت‌های تاریخ شفاهی

نویسنده: گابریل پین[1]
ترجمه: نرگس صالح‌نژاد

18 دی 1396

در سخنرانی‌هایی که من در جلسات سالانه انجمن تاریخ شفاهی آمریکا در سال 2017 شرکت ‌کردم، روایت‌ها و منابع تاریخی مهمی ارایه شد که می‌تواند به ما برای به چالش کشاندن برخی از اسطوره‌ها و افسانه‌های کشور آمریکا کمک کند تا دیدگاه‌ها و تجربیات مبهم و کمتر شنیده شده درباره جوامع به حاشیه رانده شده در تاریخ آمریکا را از تاریکی و ابهام خارج کنیم. این سخنرانی‌ها کمک کرد تا درس‌های مهمی از تعامل تاریخ و دغدغه‌های معاصر درباره مردم حاشیه‌ای ایالات متحده یاد بگیریم. فهرست کوتاهی از مواردی از طول یک سال فعالیت در انجمن ملی تاریخ شفاهی جمع‌آوری کرده‌ام.

1. جیل لپور[2] جو گلد[3] آگوستا ساویج[4] و گذشته تاریک تاریخ شفاهی

آگوستا ساویج هنگام کار در استودیو در محله هارلم دهه 30-1920

من فکر می‌کنم اکثر شرکت‌کنندگان در اجلاس انجمن تاریخ شفاهی آمریکا در سال 2017 موافق هستند که ستاره واقعی سخنرانی جیل لپور، و علاوه بر خود او، آگوستا ساویج، هنرمند مجسمه‌ساز سیاه‌پوست آمریکایی بود. گرچه سخنرانی لپور (و کتابی که به تصویر کشید) بیشتر به جو گلد، پدر صوری تاریخ شفاهی، پرداخت، اما گفت‌وگوهایی که در زمان پرسش ‌و پاسخِ بعد از سخنرانی او پیش آمد بیشتر منحصر بود به آگوستا ساویج و اشاره‌های لپور به سال‌ها خشونت فیزیکی و جنسی که جو گلد بر آگوستا تحمیل کرد. و، شاید مهم‌تر از ادعای لپور، تعدد مردانی بود که از گلد در برابر عواقبِ قانونیِ اعمالِ خشونت‌آمیز علیه آگوستا حمایت می‌کردند. این روایت در گوش من به شدت صدا کرد که تعدادی از مردان با نفوذ هالیوود - که به دلیل وضعیت و ارتباط با افراد برجسته در کار سینما مدت‌هاست که از هر خطری ایمن هستند - از مواضع خود در برابر زنانی کوتاه می‌آیند که جسارت یافته‌اند سرگذشت خود را در کمپین‌هایی نظیر هشتگ «من نیز»[5] بیان کنند. در یک زمان کوتاه سخنرانی لپور کمک می‌کند تا دانش خود را درباره زنان، جنسیت و خشونت جنسی در تاریخ کشور آمریکا افزایش دهیم و دست آخر دریابیم که همچنان زنان به‌طور گسترده و فراوان هر روز در معرض اشکال پذیرفته شده خشونت و آزار جنسی هستند. وقتی ما بیشتر با این واقعیت‌ و همه تأثیرات خواسته  و ناخواسته آن برخورد می‌کنیم، مهم است که صادقانه نشان دهیم که نژاد چه نقشی در شکل دادن به تجربیات زنان و مردان از جنسیت و خشونت جنسی ایفا می‌کند و سرگذشت‌هایی مانند زندگی ساویج این امکان را به ما می‌دهد که از جایگاهی مهم این کار را آغاز کنیم.

2. میزگرد 065؛ مستندسازی فعالیت مدنی در عصر «جان سیاه‌پوستان مهم است»[6] و استتدینگ راک

همه چیز در مورد این میزگرد فوق‌العاده بود، با این حال، آنچه من می‌خواهم با خوانندگان در میان بگذارم پیوند‌ها به برخی منابع مرجع تاریخ شفاهی است که شرکت‌کنندگان در میزگرد نقش مهمی در ایجاد آنها برای استفاده عموم ایفا ‌کردند. این منابع، برای معلمان و محققان منابع خوبی هستند:

طرح مستندسازی اکنون برای جمع‌آوری و حفظ «استفاده عمومی از رسانه‌های اجتماعی برای ثبت رویدادهای مهم تاریخی» کار می‌کند و دانشگاه مریلند[7] دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید[8] و دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوییس[9] مشترکاً از این طرح حمایت می‌کنند.

درون استودیوی فعالان مدنی شامل مجموعه‌ای از وب‌هایی است که به راحتی در دسترس هستند و دربردارنده الگوهایی برای مصاحبه‌های تلویزیونی به سبک مجموعه تلویزیونی پربیننده «درون استودیوی بازیگران»[10] است. هر قسمت شامل مصاحبه با فعالان مدنی در مورد «بیداری سیاسی و سرگذشت فعالیت» آنها است و به آسانی و رایگان (حداقل برای کسانی که به اینترنت و کامپیوتر دسترسی دارند) به‌شکل آنلاین بارگذاری می‌شود.

پنهان به ‌منظور شکست‌ناپذیری: فعالان آسیایی در مینه‌سوتا، فیلم مستند کوتاهی است که برای از بین بردن کلیشه‌های اقلیتی و در عین حال بررسی تاریخ فعالیت‌های آسیایی‌تباران در مینه‌سوتا و ایالات متحده در سطح وسیع‌تر ساخته شده است.

3. پنل 091؛ تاریخ شفاهی و آموزش‌های انتقادی

هر مقاله‌ای که در این پنل ارائه شد، در محتوا و موضوع بسیار متفاوت بود. برخی ارائه‌دهندگان بینش و دیدگاه خود را از کارهای دانشگاهی قوم‌شناسانه گرفته بودند و برخی دیگر درباره استفاده از تاریخ شفاهی خانوادگی برای تغییر آموزش‌های نئولیبرال مطالبی ارایه کردند؛ با این حال، این سخنرانی‌ها با چند «حقیقت» اساسی در مورد اهمیت تاریخ شفاهی برای توسعه آموزش‌های انتقادی گره خورده بودند. اول، موضوع دانش «از دست رفته» یا روایت‌های مبهم بود که در هر سه مقاله به چشم می‌آمد، یعنی اشاره به شیوه‌های واقعی که تاریخ شفاهی می‌تواند به ‌عنوان ابزاری برای دستیابی به دانش «گمشده» یا روایت‌های گذشته مورد استفاده قرار گیرد. اما شاید مهم‌تر از این، راه‌هایی هستند که هر سخنران به ما دقیقاً نشان ‌دادند که چطور و چرا برای معلمان، دانشگاهیان و فعالان مدنی یادگیری از جامعه‌ای که در آن کار می‌کنند، مهم است. در ارائه روش‌ها، نظریه‌ها و ابزارهای تحقیق تاریخ شفاهی در کلاس درس یا دیگر فضاهای آموزشی، این سخنرانان توانستند به ما نشان دهند چطور فرصت دادن به دانش‌آموزان و معلمان برای این که بخش‌هایی از زندگی خود را به محیط آموزشی بیاورند، می‌تواند آنها را قادر سازد برای ایجاد همبستگی و اشکال جدید هویتی با یکدیگر همکاری کنند. بنابراین، مهم‌ترین حقیقت که از این پنل به دست آمد این بود که وقتی یادگیری یک خیابان دوطرفه باشد، روایت‌های تاریخ شفاهی قدرت تغییر عصر حاضر را دارند.