برشی از خاطرات معصومه رسولی درباره پشتیبانی دفاع مقدس

به انتخاب: فائزه ساسانی‌خواه

20 اسفند 1402

اولین شهید روستا

خبر شهادتش که آمد، می‌خواستیم سنگ‌تمام بگذاریم. ملارد گل‌فروشی نداشت. به ذهنم رسید خودمان یک سبد گل درست کنیم. مادرم چون قبلاً تهران زندگی کرده بود، گل‌سازی بلد بود و وسایلش را هم داشت.

با بچه‌های گروه، منزل مادرم جمع شدیم. مفتول‌های دسته‌چوبی مخصوص گل‌سازی را می‌گذاشتیم روی علاءالدین و منتظر می‌ماندیم تا داغ شوند و آماده حالت دادن. روی پارچه ساتن ژلاتین می‌مالیدیم و منتظر می‌ماندیم تا آهار بگیرد. بعد مادرم شکل گل لاله را رویش می‌کشید و با مسایل مخصوص حالت می‌داد و دانه‌دانه گل درست می‌کرد.

آن روز از صبح تا غروب کارمان طول کشید تا اینکه به‌ زحمت توانستیم یک سبد گل لاله زیبا درست کنیم.

سبد گل را در دست گرفته بودیم و آماده شدیم که برویم منزل شهید که یک آن ذهنم رفت به سال‌های اول انقلاب:

سال ۵۸ بود و هنوز جنگ شروع نشده بود. آن زمان پسر بزرگ فاطمه سلطان که بعدها شد برادر شوهرم، قسمتی از خانه‌شان را تبدیل به باشگاه کرده بود.[1] گفته بودند قرار است تئاتر برگزار کنیم؛ برای همین هم جمع‌ شده بودیم خانه‌ فاطمه سلطان.

اسم تئاتر بود «مبارزه[2]». آخرش این‌ طوری تمام شد: علی‌اصغر شفیعی که نقش شهید را بازی می‌کرد، گلوله خورد و افتاد روی زمین. ما هم شروع کردیم به گریه‌زاری.

گذشت تا اینکه مسئله‌ جنگ جدی‌تر شد.

حالا علی‌اصغر شفیعی به جبهه رفته بود و این‌بار واقعاً شده بود اولین شهر ملارد![3]

وقتی رسیدیم، با سرود وارد منزل شهید شدیم و دسته‌گل را تقدیم مادر شهید کردیم.[4]