سیصد و چهل و دومین برنامه شب خاطره-1

تنظیم: لیلا رستمی

04 مرداد 1402

سیصدوچهل‌ودومین برنامه شب خاطره پنجشنبه 1 دی 1401 با حضور جمعی از فرماندهان، پیشکسوتان و مسئولان مهندسی نیروی زمینی و گروه مهندسی 40 صاحب‌الزمان^(عج) سپاه در سالن سوره حوزه هنری برگزار شد. در این برنامه که اجرای آن را جواد عینی بر عهده داشت، سرداران جواد عظیمی‌فر معاون مهندسی نیروی زمینی سپاه، علی‌اکبر پوری‌رحیم از فرماندهان سابق مهندسی 40 صاحب‌الزمان^(عج) و ابوالقاسم طباطبایی مسئول مهندسی نیروی زمینی سپاه به بیان خاطرات پرداختند.

■

راوی اول برنامه سردار جواد عظمی‌فر متولد یاسوج بود. وی که لقب پدر مهندسی نیروی زمینی سپاه را دارد در ابتدای سخنانش یاد شهدای سنگرساز بی‌سنگر مهندسی سپاه، جهاد سازندگی، سایر شهدای مهندسی و شهدای گروه 40 مهندسی صاحب‌الزمان^(عج) را گرامی داشت و همچنین از سرداران شهید مهندسی مدافع حرم حسن شاطری و عبدالله اسکندری که جزو اولین نیروهای مهندسی رزمی در دوران دفاع مقدس و پس از آن بودند نام برد. وی در ادامه گفت: در یک دوره تاریخی بعد از فروپاشی امپراطوری عثمانی و تقسیم پاکستان امروزی و هند توسط انگلیسی‌ها و همچنین در زمان حکومت پهلوی و قبل و بعد از جنگ و حدود سی‌و چند سال بعد از نظام مقدس جمهوری اسلامی و حتی حکومت‌هایی که هزاران کیلومتر از اراضی میهن اسلامی‌مان دور هستند، هرگز نتوانستند به مرز میهن اشرافیت پیدا کنند. ولی از سال 1388 به بعد عزم و جزم مقام معظم رهبری بر این شد که نظام باید در خط‌الرأس جغرافیایی کل میهن اسلامی‌مان مستقر شود. این اقدام و این مأموریت بزرگ به نیروی زمینی سپاه واگذار شد.

ابزار این کار توسط سنگرسازان بی‌سنگر مهندسی در آذربایجان غربی، کردستان، کرمانشاه و سیستان و بلوچستان مهیا شد. ما اگر در شمال غرب کشور از پیرانشهر به سردشت برویم به پاسگاه مرزی بادین آباد می‌رسیم. سال‌‌های سال مردم ما بادین‌آباد سردشت-پیرانشهر را به‌عنوان مرز میهن می‌شناختند؛ غافل از اینکه آن‌جا با مرز میهن پنجاه کیلومتر فاصله داشت. واحد فرهنگی نیروی زمینی و واحد فرهنگی گروه 40، میل سه‌جانبه دالامپر[1] مرز ترکیه، عراق و ایران تا ارتفاعات بمو را که در نقشه جغرافیایی هست و منطقه مدیا یا آزاده‌شده توسط پ.ک.ک[2] و گروه‌های ضدانقلاب را معرفی کرده‌اند و در این زمینه کار خوبی انجام داده‌‌اند.

راوی ادامه داد: باید از شاهو یعنی 120 کیلومتری انتهای زالوآب و کنشت با پاسپورت به پ.ک.ک وارد شد. در یک شب ظلمانی در روانسر، گروه پ.پ.ک پاسگاه نیروی انتظامی ما را به آتش کشاند و بیست‌ودو نفر از عزیزان نیروی انتظامی ما در آتش خشم و نفرت دشمنان سوختند. اما امروز از جمله کشورهایی هستیم که با امنیت پایدار و زحمات و خدمات سنگرسازان بی‌سنگر مهندسی از جنگ‌های نیابتی مصون ماندیم. لشکرها و گروه‌های سنگرسازان بی‌سنگر مهندسی در دوره حضور بانیانشان سرداران بحرینی، طباطبایی، پوررحیم، ابوالحسنی و عندلیب سبب شدند تا آنهایی که به دنبال جنگ‌های نیابتی بودند نتوانند به وجبی از خاک میهن ما تجاوز کنند.

راوی در ادامه گفت: همان رزمندگان سنگرسازان بی‌سنگر مهندسی گروه 40 صاحب‌الزمان^(عج) در سرمای 65 درجه زیر صفر زمستان و در ارتفاعات 3700 متری حاج ابراهیم و قندیل، جاده، پاسگاه و برجک احداث کردند. سرلشکر باقری فرمودند که ما آرزو داشتیم در دوره دفاع مقدس یک بار یک نفر را بفرستیم روی بمو[3]  ولی این اتفاق رخ نداد. اما لشکر 42 سابق یا گروه مهندسی 42 امروز قلب بمو را شکافت و بر بمو اشرافیت پیدا کرد. امروز از ارس تا تنگه باویسی و تمام نقاط مرز میهن که ناامنی وحشتناکی تا اوایل دهه 90 در آنجا حاکم بود، با اقدامات هفت گروه مهندسی نیروی زمینی و با تدبیر فرماندهی محترم نیروی زمینی سپاه سردار پاکپور، وجبی از خاک میهن در دست اشرار سرسپرده امریکایی قرار ندارد. پاسداران انقلاب، بر روی شاهنشین، چهل‌چشمه[4]، سلطان، دوبرا و قندیل[5] ایستاده‌ و پاسداری می‌کنند. نگاه دول سیاست و همه جهان کُردیسم به قندیل مانند نگاه ما به دماوند به عنوان سنبل و نماد کشور است.

اگر اقدامات پیاده‌نظام جمهوری اسلامی، مهندسی یگان‌های پیاده نیروی زمینی سپاه و در بحث نقطه‌ای در دفاع از حریم حرم، رشادت‌های شهیدان حاج حسن شاطری، حاج عباس اسکندری و نیز مهندس فکور و با کفایت آقادادی نبود، ما باید در همدان و کرمانشاه با سَلفی‌ها و تکفیری‌ها می‌جنگیدیم. عبدالمالک ریگی در جنوب شرق با ایجاد رعب و وحشت، بیش از 350 کیلومتر از مرز میهن را به عمق میهن ناامن کرده بود. چقدر سرهای شیعیان علی‌بن ابیطالب و انسان‌‌های دیگر را در دارزین جنب بم، تاسوکی در گُدار ناهوک و هزاران نقطه دیگر برید.

او در ادامه افزود: بیش از دو تا سه هزار خودرو از پاکستان شبانه وارد کشور می‌شدند و ایجاد رعب، وحشت، ربایش و قاچاق مواد مخدر و اسلحه و مهمات می‌کردند تا اینکه در سال 88 به همراه سرلشکر شهید شوشتری و فرمانده محترم نیروی زمینی سپاه به بالای ارتفاعات فدکی زاهدان رفتیم و مشورت کردیم که چه تدبیری کنیم که زاهدان را از این وضعیت نجات بدهیم. پیشنهاد سرلشکر شوشتری این بود که ما دور تا دور زاهدان را دیوار بکشیم، اما فرمانده نیروی زمینی به این نتیجه رسید ما به مرز میهن ورود پیدا کنیم. ما هرگز نه قبل از انقلاب و نه بعد از آن به ملک‌سیاه‌کوه[6] ورود پیدا نکرده بودیم. با پانزده دقیقه فاصله‌‍ پیاده‌روی از مرز پاکستان یا افغانستان سَلفی‌ها و تکفیری‌ها جاده ترانزیت جمهوری اسلامی را می‌بستند و شیعیان علی را در آن سوی مرز سر می‌بریدند. همین گروه 40 صاحب‌الزمان^(عج) یکی از گروه‌هایی بود که قلب سیاهِ ملک‌سیاه‌کوه را به سفیدی قلب شهیدانش برای نظام امن کردند.

گروه‌های مهندسی نیروی زمینی سپاه تا امروز تمام خلأهای مرزی از جمله جاده، برجک، پاسگاه، ارتباطات امن، آب و آسفالت‌ را از قرقروک[7] جنوبی و ملک‌سیاه‌‌کوه تا نهصد کیلومتر از مرز میهن  به آنجا بردند و امروز سَلفی‌ها و تکفیری‌های آن سوی مرزها هم در شمال غرب و غرب و هم در جنوب شرق که امریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها آنها را پشتیبانی می‌کنند هرگز نمی‌‌توانند عملی انجام دهند. امروز در مملکت ما از ارتفاعات برفی شهیدان و زیناتا بوتان[8] تا ناشینو و راژان[9] و تا بارزین و قندیل‌ها[10] و حاج ابراهیم[11] و پانه‌سر[12] و سرساوه[13] که گاهی ارتفاع برف به 8 تا 9 متر می‌رسد و نیز در گرمای 65 درجه تابستان در کنار رودخانه نهنگ[14] آرامش و آسایش بزرگی برقرار است.

پس از سخنان راوی، مجری برنامه به خدمات و شخصیت والای همه شهیدان مهندسی به‌ویژه شهید شاطری که در اصل از فرماندهان و مؤسسین محور مقاومت بودند و در لبنان هم شهید شدند اشاره کرد و گفت: همین قدر بس که ذهن‌ها بتواند تصویری از این شخصیت بسازد و آن اتفاق نادری که مسیحی‌ها و اهل سنت برای شهادت او مراسم گرفتند؛ و اینکه شهید حاج قاسم سلیمانی در مورد ایشان چه جملات زیبایی فرمودند؛ مخصوصاً تعبیری به این مضمون که نمی‌شود به شهید شاطری گفت که مثلاً فلان محل یا فلان قله را فتح کرده، ایشان دل‌ها را فتح کرده است.

ادامه دارد