تاریخ شفاهی مردم را به بیان خاطرات دعوت می‌کند

فیلیپ شون کارن[1]
ترجمه: نرگس صالح‌نژاد

27 خرداد 1397

کتابخانه عمومی پرینستون، انجمن تاریخ پرینستون و دو سازمان محلی دیگر برای ایجاد تاریخ شفاهی پرینستون از طریق مصاحبه‌های اول شخص با افرادی که در این جامعه زندگی می‌کنند یا با آن ارتباط دارند، همکاری می‌کنند.

«صداهای پرینستون[2]» به دنبال داوطلبانی است که بخواهند سرگذشت خود را به اشتراک بگذارند. این روایت‌ها در انجمن تاریخ آرشیو و حفظ می‌شود و به صورت آنلاین در دسترس است. هدف و محدوده طرح «صداهای پرینستون» طیف وسیعی را در برمی‌گیرد؛ این طرح فقط روی یک محله، شخص یا مؤسسه خاص تمرکز نمی‌کند.

ایزی کسدین[3]، مدیر اجرایی انجمن تاریخ پرینستون، می‌گوید: «در حال حاضر، حوزه تمرکز ما بسیار گسترده است. برای ما بسیار روشن است که لازم نیست شما 85 سال در پرینستون زندگی کرده باشید تا حرفی برای گفتن داشته باشید. ما امیدواریم تمام چیزهایی را که عنوان سرگذشت به خود می‌گیرد جمع کنیم».

هانا ل. اشمیدل[4]، عضو بنیاد ملی علوم انسانی در این کتابخانه، می‌گوید: «ما افرادی را که تمام عمر اینجا زندگی کرده‌اند و یا حتی کسانی که ماه پیش به این شهر آمده‌اند، می‌خواهیم. من فکر می‌کنم، بخشی از غنای این طرح به این خاطر است که می‌تواند صدای هرکسی را در دسترس عموم بگذارد، حال اینکه او تمام عمر اینجا زندگی کرده یا در شهر تازه‌وارد باشد.»

کسدین می‌گوید، انجمن تاریخ در حال حاضر بخشی به‌عنوان تاریخ‌های‌ شفاهی در مجموعه خودش را دارد. او در مورد داشته‌های انجمن می‌گوید: «آن‌ها برش خاصی از لحظه‌ای خاص هستند. ما تمایل داریم بقیه تصاویر از لحظات دیگر را هم داشته باشیم و به این کار ادامه دهیم».

علاوه بر کتابخانه و انجمن تاریخ، شورای هنر پرینستون و انجمن تاریخی و فرهنگی ویترزپون- جکسون[5] نیز در این طرح حاضر هستند.

اسمیدل می‌گوید: «این طرح موضوع گفت‌وگویی است که چند سال در کتابخانه و به باور من در انجمن تاریخ وجود داشته، و پرسش این بوده که چه طرح تاریخ شفاهی ما را در کنار یکدیگر قرار می‌دهد و چه کسانی می‌توانند بخشی از آن شوند. زمانی که برای اولین بار گفت‌وگو درباره آنچه که می‌توانستیم در طرح انجام دهیم شروع شد، این‌گونه احساس می‌شد که هر یک از ما درگیر آن بوده‌ایم، زیرا همه ما می‌توانستیم چیزهای مختلف و نقاط قوت مختلفی برای طرح به همراه آوریم».

اسمیدل همچنین گفت، یکی از خوبی‌ها و در عین حال مشکلات یک طرح تاریخ شفاهی این است که خاطرات مردم از وقایع و رویدادهای خاص ممکن است با گذشت زمان کاملاً درست و دقیق و یکسان نباشند. اما او می‌گوید، قرار نیست «صداهای پرینستون» یک تاریخ مستندگونه از رویدادها باشد، بلکه یک «تلاش جمعی» است برای آنکه مردم روایت‌های خود را به اشتراک بگذارند.

این طرح صرفاً نگاهی به رویدادهای گذشته نیست، بلکه فرصتی برای مردم است تا بازتابی از پرینستون معاصر از مردمی که در نیمه اول قرن بیست‌و‌یکم در آن زندگی می‌کنند، برای نسل‌های آینده باقی گذارند.

این همان چیزی است که اسمیدل آن را «جزء تاریخی آرشیوِ» «صداهای پرینستون» می‌نامد. او می‌گوید: «در افرادی که به مدت طولانی در اینجا زندگی کرده‌اند، ارزش خاصی به چشم می‌خورد و می‌توانند به‌گونه‌ای از تغییر زمانه یا لحظات خاصی از زمانی که به یاد دارند، صحبت کنند».

اسمیدل می‌گوید، در هر جلسه یک تسهیل‌کننده داوطلب از طرف طرح «صداهای پرینستون» دستگاه ضبط صدا و تدارکات دیگر را مدیریت می‌کند. مصاحبه‌کننده و مصاحبه‌شونده، در اتاق مطالعه‌ای در کتابخانه جای می‌گیرند. مطلوب این است که مصاحبه‌ها بین افرادی که همدیگر را می‌شناسند و با یکدیگر گفت‌وگوی راحت و صمیمی خواهند داشت، در نظر گرفته ‌شوند.

وی همچنین می‌گوید: «این مهم است که ما می‌توانیم روایت‌ها و خاطرات هر کسی را که در هر دوره‌ای در پرینستون زندگی‌ می‌کند جمع کنیم، به اشتراک بگذاریم و آرشیو کنیم».

برای کسب اطلاعات بیشتر به وب‌سایت «صداهای پرینستون» مراجعه کنید.