ضبط صدای اعتراض به تفکیک نژادی مسکن در طرح تاریخ شفاهی

مارگارت کانن[1]
ترجمه: نرگس صالح‌نژاد

27 خرداد 1397

آرشیویست‌های حرفه‌ای با جان هاگدورن[2] و همسرش مری دویت[3] درباره خاطراتشان از راهپیمایی‌های مسکن آزاد 68-1967 در میلواکی مصاحبه کردند (عکس از مارگارت کانون)

جان هاگدورن در تابستان سال 1967 دو بار دستگیر شد. او یکی از صدها عضو شورای جوانان انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان[4] بود که به مدت 200 شب در سال‌های 68-1967 در اعتراض به تفکیک نژادی مسکن راهپیمایی کردند.

هاگدورن که یک سفیدپوست است می‌گوید: «وقتی به عمق وجودم فرو رفتم، دریافتم چیزی عمیقاً نادرست است.»

هاگدورن به عنوان یک دانشجوی دانشگاه ویسکانسین - میلواکی، عضو انجمن جوانان دموکرات شد که از جنبش مسکن آزاد[5] حمایت می‌کرد و مخالف جنگ ویتنام بود. او گفت: «اگر در آن راهپیمایی شرکت نمی‌کردم، ریاکاری کرده بودم.»

هاگدورن گفت: «زمانی که از خیابان شانزدهم عبور می‌کردم و در حال قدم زدن در آن بودم، جمعیت سفیدپوست خشمگین آماده حمله بودند و در آنجا مفهوم تعصب عمیق را در میلواکی درک کردم.»

اولین باری که او دستگیر شد بعد از آن بود که شهردار هنری مایر[6] ادامه راهپیمایی معترضان را ممنوع کرد. هاگدورن آن شب را «آشوبی خارج از کنترل» توصیف می‌کند. او گفت: «اما آن‌ها آشوبگران را دستگیر نمی‌کردند، بلکه معترضان را دستگیر می‌کردند.»

مادلین کروسزلکی[7]، دستیار دانشجویی آرشیویست دانشگاه در مارکوئت[8] و اولگا اسشنیکوا[9]، دانشجوی دکترای دانشگاه مارکوئت[10]، به انجام مصاحبه کمک می‌کنند (عکس: مارگارت کانون)

هاگدورن روز بعد آزاد شد، اما خیلی زود مجدداً دستگیر شد. او گفت: «شش پلیس مرا محاصره کرده بودند و با یک چماق بر سرم می‌زدند.» او همچنین به یاد می‌آورد: «پسر جوان سیاه‌پوستی را هم به زور می‌کشیدند و بسیار سخت ضرب و شتم می‌کردند، به صورتی که وقتی ما را در ماشین پلیس انداختند تمام بدنش می‌لرزید. بازوی چپم را دور او گرفتم تا آرامش کنم، اما یکی از پلیس‌ها به من گفت: «دستت را از روی بدن آن کاکاسیاه بردار یا او را می‌کشیم!»

هاگدورن همچنین گفت: «شرکت در آن راهپیمایی‌ها نقطه عطفی برای من بود، این کار مسیر زندگی مرا برای مبارزه برای عدالت اجتماعی در تمام عمرم تغییر داد».

پنجاه سال بعد، در حالی که کتی بر تن داشت که بر دکمه آن جمله «جان سیاهان نیز مهم است» حک شده با یک آرشیوست حرفه‌ای به گفت‌وگو نشسته و سرگذشت خود را در کتابخانه یادمان راینور دانشگاه مارکوئت[11] ضبط می‌کند. اهالی میلواکی به یک طرح تاریخ شفاهی ادامه‌دار دعوت شده بودند که در قالب طرح تاریخ جنبش مدنی برای گرامیداشت پنجاهمین سالگرد راهپیمایی میلواکی سازماندهی شده بود.

کریستین لوفمن[12]، نماینده انجمن تاریخ ویسکانسین در این حوزه می‌گوید، بسیاری از افراد فکر می‌کنند سرگذشت آنان آن‌قدرها مهم نیست که ارزش تاریخی داشته باشد. اما به نظر لوفمن، هیچ‌چیز نمی‌تواند قابل مقایسه با شنیدن حرف‌های آدم‌ها از تجربیات شخصی آنها باشد. او ‌گفت، این طرح تاریخی به افرادی که رهبری این جنبش را نداشته‌اند امکان می‌دهد روایت خود را از جنبش ارایه کنند.

انجمن تاریخ میلواکی کانتی[13]، انجمن تاریخ ویسکانسین[14]، دانشگاه مارکوئت، دانشگاه میلواکی- ویسکانسین و انجمن تاریخ سیاه‌پوستان ویسکانسین[15] با همکاری یکدیگر در قالب طرح تاریخ جنبش مدنی برای گرامیداشت پنجاهمین سالگرد راهپیمایی میلواکی در حال جمع‌آوری و حفظ روایت‌هایی هستند که این جنبش را شکل دادند. مصاحبه‌هایی که آنها ثبت و ضبط می‌کنند از طریق این مؤسسات در اختیار عموم قرار می‌گیرد.

امی کوپر کری[16]، رئیس مجموعه‌های ویژه و آرشیو‌های دانشگاه مارکوئت، می‌گوید: «هر زمان که شما بین مخزن‌های نگهداری اسناد به یک مدل همکاری برسید، نتیجه آن بزرگ‌تر از مجموع بخش‌های مختلف آن خواهد بود.»

کوین آبرینگ[17]، آرشیویست انجمن تاریخ میلواکی کانتی می‌گوید برقراری ارتباط بین نهادهای تاریخی با جامعه از طریق این حوادث، مردم را با شیوه‌‌های جدید یادگیری در مورد میلواکی و گذشته آن آشنا می‌کند.

آبرینگ می‌گوید: «ما منبعی برای جمع کردن سرگذشت این افراد هستیم؛ لازم نیست سرگذشت افراد خیلی معروف و ثروتمند مطرح باشد. زندگی روزمره نیز مهم است».

یکی از اهداف این طرح ایجاد پلی است که شکاف بین تجربیات و افراد در دهه 1960 و فعالان سیاسی جوان امروز را پر کند. اولین رویداد ضبط شده در ماه اوت و قبل از راه‌اندازی «200 شب آزادی[18]» در انجمن تاریخ سیاه‌پوستان میلواکی انجام شد و محور آن راهپیمایی‌ها بود. رویداد دیگر در ماه نوامبر در انجمن عدالت اجتماعی جوانان[19] وابسته به اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا[20] برگزار شد، که با بیش از 23 نفر مصاحبه شد، و اغلب آنان جوانان بودند. آبرینگ می‌گوید، سازمان‌دهندگان امیدوارند یک رویداد دیگر نیز برگزار کنند.

ویل چکرایدز[21]، دانشجوی دکترای تاریخ دانشگاه میلواکی- ویسکانسین، و عضو کمیته تاریخ شفاهی  راهپیمایی میلواکی می‌گوید: «من این کار را انجام می‌دهم، چون فکر می‌کنم گسترش حافظه نهادی یک جامعه مهم است. من می‌خواهم به تسهیل این فرآیند و شنیده شدن صدای کسانی کمک کنم که صدایشان در آن راهپیمایی تاریخی در میلواکی شنیده نشده است».

سرگذشت هاگدورن اکنون برای نسل‌های آینده حفظ خواهد شد.

او همچنین می‌گوید: «[راهپیمایی‌ها] یک رویداد تغییرآفرین برای مردم و همچنین میلواکی بودند. این جنبش‌ها شهر را تکان دادند و بخشی از تکانی بودند که آمریکا در دهه 1960 خورد.»