طرحی که کتاب شد؛ تاریخ شفاهی آفریقایی‌تباران
کوری وایلانکورت[1]
ترجمه: سارا اشموئیل
02 بهمن 1396
به همت مرکز توسعه چند فرهنگی انجمن پیجن وینسویلز[2] یک طرح تاریخ شفاهی که به مستندسازی تاریخ آفریقایی‌تباران آمریکا در مناطق غربی دوردست کارولینای شمالی[3] پرداخته، اکنون به صورت کتاب منتشر شده است. لین فورنی[4] مدیر مرکز پیجن[5] اظهار داشت: «گمان می‌کنم انگیزه این کار از این ناشی شد که در هایوود کانتی[6] تاریخ مستند آفریقایی‌تباران آمریکا چندان مورد توجه قرار نگرفته است.»
در واقع، تاریخ آفریقایی‌تباران آمریکا در این منطقه - که در آن هرگز برده‌داری سنتی[7] به واقع رخ نداد - نادر است. این موضوع بیشتر به دلیل جمعیت کم به لحاظ تاریخی و سطح پایین سواد در میان آفریقایی‌تباران در جنوب تحت حاکمیت تفکیک نژادی پس از جنگ داخلی است که در آن آموزش عمومی تفکیک شده و بسیار دور از برابری بود. فورنی گفت: «اما دلیل مهم‌تر برای من این است که ما در حال از دست دادن همه بزرگان جامعه سیاهان هستیم، بدون این که جایگاه مناسبی برای آنها در نظر بگیریم. من فقط می‌خواستم روایت‌های آنها را بشنوم و روایت‌های‌شان را به نحوی دریافت کنم که آنها واقعاً احساس احترام کنند.»
فورنی گفت که هدف یک دوگانه در پس طرح «هر صدایی را بالا ببرید!»[8] وجود دارد که کتابی تمام‌رنگی و در 90 صفحه است و اخیراً توسط مرکز پیجن منتشر شد و چاپخانه دانشگاه کارولینای غربی[9] آن را چاپ کرد. فورنی گفت: «قصد داشتم بزرگان بدانند و دریابند که در درجه نخست، آنچه که آنها باید بگویند برای همه کسانی که می‌خواهند بشنوند، مهم است، اما در درجه دوم، هدف این است که آن را مورد استفاده قرار بدهیم و آن را به دست نسل‌های بعد برسانیم تا آن را در اختیار داشته باشند. ما درحال از دست دادن تمام حکمت آنها هستیم و جوانان نمی‌دانند که از کجا آمده‌اند و از این‌رو به هیچ نقطه مثبتی در حرکت نخواهند بود.»
مطابق گفته فورنی، هزینه نسخه اولیه کتاب بالغ برحدود ده هزار دلار بود و بخشی از آن را بنیاد هارمون متعلق به ویلیام المر هارمون[10] خانه‌ساز ثروتمند تأمین کرد. این بنیاد غیرانتفاعی با حدود صد سال قدمت با تشویق آفریقایی‌تباران در زمینه‌های هنری و کسب کار، سهم مهمی در رنسانس هارلم[11] داشت. هارمون در سال 1928 درگذشت.
مرکز پیجن از این بودجه استفاده کرد تا هزینه‌های فنی ازجمله میکروفون، ضبط‌کننده، رایانه و غیره را برای تولید کتاب، پرداخت کند. تمام کارهای این کتاب به صورت کار داوطلبانه و بدون پرداخت دستمزد انجام شد، از جمله این که طراحی آن را کاترین بارتل[12] و سارا جنکینز[13] نویسندگی آن را انجام دادند. پول حاصل از فروش کتاب، به همین طرح بازخواهد گشت. فورنی اظهار داشت: «هنگامی که ما آغاز به کار کردیم، برای ما روشن نبود که مواد اولیه ما در نهایت چه خواهد بود، غیر از این که قصد داشتیم آن را در اختیار کتابخانه عمومی بگذاریم تا مردم بتوانند آن را ببینند، استفاده و پژوهش کنند. بنابراین ما اولین کتابی را در اختیار داریم که بزرگان را ارج می‌نهد، هر چند که همه آنها را در بر نمی‌گیرد. نخست آنهایی که برای صحبت کردن با ما به اندازه کافی احساس امنیت می‌کردند در آن قرار گرفتند و اکنون که دیگران آن را دیده‌اند، مشتاق شده‌اند با ما صحبت کنند.»
عنوان فرعی کتاب حاکی از این واقعیت است که این تنها جلد اول است و بر اساس نتایج حاصل از انتشار کتاب، احتمالاً چند جلد دیگر منتشر خواهد شد. فورنی گفت: «ما قصد داریم این کار را با بزرگان ادامه دهیم و پس از آن کار را با نسل‌های بعدی پیش خواهیم برد. بنابراین نمی‌دانیم چند جلد کتاب در نهایت وجود خواهد داشت. اما تأثیر آن، از آنچه که در حال حاضر می‌توانیم ببینیم، نشانگر این است که مردم تمایل دارند بگویند بله، زندگی‌شان باعث تغییر شده است، زندگی‌شان اهمیت داشته، زندگی‌شان معنا داشته است.»
موارد ضبط شده در صفحات «هر صدایی را بالا ببرید!» تقریباً شامل بیست روایت اول شخص از برخی از قدیمی‌ترین ساکنان این منطقه است. همه کسانی که در سخت‌ترین دوران نژادپرستی کشور، از جمله دوران جیم کراو[14] تفکیک نژادی، جنبش حقوق مدنی دهه 1960 و جنبش قدرت سیاه در دهه 1970 زندگی می‌کردند. بسیاری از این شواهد قوی با تعداد زیادی عکس، به‌طرز باشکوهی آراسته شده‌اند و به‌نوبه خود یادآور نام ده‌ها تن از چهره‌های برجسته از میراث آفریقایی‌تباران هایوود کانتی هستند.
نام‌های شناخته‌شده برای نسل‌هایی از مردم محلی مانند بریسون[15] فورنی، گیبز[16] لوگان[17] و لاو[18] و... به کتاب «هر صدایی را بالا ببرید!» راه یافته‌‌اند و نمایشگاهی نیز در مرکز پیجن به همین منظور برقرار بوده است. این خانواده‌ها، همراه با بسیاری دیگر، از زمانی که این کانتی وجود داشته زیسته‌اند و احتمالاً تا مدت مدیدی از این پس نیز به حیات خود ادامه می‌دهند؛ و با آن که آنها در بیشتر موارد شانه‌به‌شانه معاصران سفیدپوست خود زندگی کرده‌اند، آنچنان که فورنی می‌گوید، «تاریخ آنها، تاریخ همه است.» وقتی مردم می‌گویند: «آنها همان‌طور بزرگ شده‌اند که ما شدیم. ما مثل هم زندگی می‌کردیم، اما هیچ کس به این شکل به آن نگاه نمی‌کند. ما همه در تلاش هستیم و همه تلاش می‌کنیم زندگی کنیم.» یعنی این کتاب تاحدودی چشمان‌شان را باز کرده است.
[2] Waynesville’s Pigeon Community Multicultural Development Center
[3] North Carolina
[4] Lyn Forney
[5] Pigeon Center
[6] Haywood County
[7] chattel-style slavery
[8] Lift Every Voice
[9] Western Carolina University Print Shop
[10] William Elmer Harmon’s Harmon Foundation
[11] Harlem Renaissance
رنسانس هارلم یک نهضت هنری و ادبی آفریقایی‌تباران آمریکا بود که در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ جریان داشت. این نهضت در آغاز «جنبش نو سیاه‌پوستان» نام گرفته بود و در محله هارلم نیویورک تمرکز داشت. از چهره‌های برجسته این جنبش لنگستون هیوز، رمان‌نویس و شاعر سیاه‌پوست بود. م
[12] Katherine Bartel
[13] Sara Jenkins
[14] Jim Crow
منظور نظام حقوقی ایالتی است که برپایه تبعیض نژادی و ظلم علیه رنگین‌پوستان استوار بود و از دل دوران پس از بازسازی جنوب سر برآورده بود و به نظام «جیم کراو» مشهور شد. م
[15]Bryson
[16] Gibbs
[17] Logan
[18] Love
تعداد بازدید: 4502
آخرین مطالب
- اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی- 125
- خاطرات منیره ارمغان؛ همسر شهید مهدی زین‌الدین
- خاطرات حبیب‌الله بوربور
- آثار تاریخ شفاهی دفاع مقدس را نقد کنیم تا اشتباهات گذشته، تکرار نشود
- سیصد و پنجاه و نهمین شب خاطره - 3
- اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی- 124
- آینده تاریخ شفاهی چگونه است؟
- خاطرات حسین نجات
پربازدیدها
- سیصد و پنجاه و نهمین شب خاطره - 2
- تاریخ شفاهی به دنیای ادبیات، تعلق ندارد
- آینده تاریخ شفاهی چگونه است؟
- اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی- 123
- خاطرات حسین نجات
- اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی- 124
- آثار تاریخ شفاهی دفاع مقدس را نقد کنیم تا اشتباهات گذشته، تکرار نشود
- سیصد و پنجاه و نهمین شب خاطره - 3
اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی- 125
دو تا از این سربازها تقریباً بیست ساله بودند و یکی حدود سی سال داشت. و هر سه آرپی‌جی و یک تفنگ داشتند. آنها را به مقر تیپ سی‌وسه آوردند. سرتیپ ایاد دستور داد آنها را همان‌جا اعدام کنند. اعدام این سه نفر سرباز به عهده ستوانیار زیاره اهل بصره بود که من خانه او را هم بلد هستم. خانه‌اش در کوچه‌ای است به نام خمسه میل که خیلی معروف است. در ضمن این ستوانیار جاسوس حزب بعث بود. او افراد ناراضی را به فرمانده معرفی می‌کرد. سه نفر سرباز شما را از مقر بیرون آوردند و ستوانیار زیاره آنها را به رگبار بست و هر سه را به شهادت رساند. آنها را همان‌جا در گودالی دفن کردند.
