طرح تاریخ شفاهی ساکنان سیاه‌پوست پارک بلوط

جینل هوپ[1]
ترجمه: نرگس صالح‌نژاد

15 آبان 1396

به‌عنوان یک بومی اوکلند شرقی، خانواده من به‌ندرت شهر اوکلند[2] را در زمان بزرگ‌شدن من دیده‌اند، اما در سال 2014 من به شهر ساکرامنتو[3] نقل مکان کردم. هدف من ادامه تحصیل در دوره دکترا در رشته مطالعات فرهنگی در دانشگاه کالیفرنیا در دیویس، پس از پنج سال دوری از خلیج[4] به دلیل تحصیل در کالج بود.

خیلی سریع این احساس در من ایجاد شد که اوکلند دیگر خانه من نیست؛ نام جدید محلات را نمی‌شناختم و درک نمی‌کردم چرا مردم این‌قدر ناگهانی بیش از هر جایی به زندگی در نزدیک دریاچه مریت[5] علاقه‌مند شده بودند. به این شکل، به سرعت خود را غرق در هر چه ساکرامنتوی سیاه می‌توانست به من بدهد یافتم تا راهی پیدا کنم که جامعه جدید را دریابم و با آن کنار بیایم.

در سه سال بعد از نقل مکان به ساکرامنتو، من شاهد این بودم که شهر به سمت چرخه دیگری از بازسازی یا چیزی حرکت می‌کند که امروزه مردم به‌ عنوان «اعیان‌نشینی»[6] توصیف می‌کنند. من حتی افزایش اجاره‌ها و بدتر شدن شرایط زندگی در پارک بلوط[7] را نیز تجربه کرده بودم. با این حال، به ‌عنوان پیوند هزاره سیاه با این شهر، با زندگی در محله‌ای که با عشق در آن بزرگ شده‌ بودم و خود بخشی از این مشکل بودم، مبارزه کردم.

با دانستن این موضوع، به ‌سرعت شروع به کاوش در شبکه‌های سازمانی کردم تا بخشی از حل مشکل باشم؛ برای حل این مشکل جنبش‌های محلی تشکیل شده بود مانند گسترش جامعه زمین‌های محلی و سازمان مستأجران اتحادیه و حمل و نقل سراسری شهر برای جلوگیری از هجوم سیاست‌گذاری‌ها و توسعه مجدد نولیبرالی محلی. من در اقدامات مستقیم گوناگون و سایر اقدامات برای مبارزه با خشونت، خشونت پلیس و بی‌عدالتی نژادی شرکت داشتم.

اما فراتر از تغییرات فیزیکی، تاریخ سیاه‌پوستان ساکرامنتو- به‌ویژه در پارک بلوط- فراتر از این است و تا زمانی ادامه می‌یابد که کارهای انجام نشده به وقوع بپیوندند. با جابه‌جایی ساکنان قدیمی، سال‌خوردگان و مجازات‌های حکومتی و کشتار و محرومیت نیروهای حیاتی تاریخ ما، به ‌تدریج «ساکرامنتوی سیاه» ناپدید می‌شود و روایت‌ها و نمادهای گمشده ساخته شده به دست توسعه‌دهندگان جایگزین آن خواهد شد و ساکنان جدید بدون هیچ‌گونه تفکر و تمایلی با پرداخت بهایی جایگزین ساکنان قدیمی شدند.

بنابراین در اوایل سال جاری، من ایده خود را برای دوستان، همسایگان و همکارانم تشریح کردم: اجتماع محلی، طرح تاریخ شفاهی در ساکرامنتو با هدف جمع‌آوری روایات از ساکنان سیاه‌پوست پارک بلوط، کسانی که در محلات دیگر زندگی می‌کردند و به منطقه سیاه‌پوستان ساکرامنتو تبعید و جابه‌جا شده‌اند. این طرح به‌عنوان تلاشی برای ایجاد آرشیو اجتماعی در همکاری با فضاهای فرهنگی موجود در جامعه، مانند گالری هنری بریک‌هاوس[8] و کتاب‌های زیرزمینی و مبارزه با تلاش‌های گسترده برای از بین بردن بخش سیاه‌پوست‌نشین ساکرامنتو از روایت تاریخی گسترده شهر ظهور کرد. در صورت موفقیت‌آمیز بودن، این روایت‌ها تبدیل به مواد آموزشی و موزه‌های نمایشگاهی خواهند شد و اطمینان حاصل خواهد شد که تمام اطلاعات برای جامعه و نسل آینده در دسترس باشد.

من طرح تاریخ شفاهی ساکرامنتوی سیاه را تابستان امسال آغاز کردم، با ساکنان حال حاضر و برخی که اخیراً از محله رانده‌ شده‌اند مصاحبه کردم. به‌ عنوان کسی که دستی در فرهنگ و هنر دارد، من در ابتدا روی زنان هنرمند سیاه‌پوست محلی، از جمله نقاشان، شاعران و مربیان هنر تمرکز کردم. چنین برنامه‌ریزی کرده بودم که بخشی از مصاحبه‌های ایشان را به صورت صوتی در برنامه «ویسز: ریور سیتی»[9] در ما‌ه‌های آینده منتشر کنم. به هر حال، این طرح بزرگ‌تر از من و کار من است و باید هم چنین باشد. برای این که کار واقعاً مردمی و برای مردم باشد، به دیگر سیاه‌پوستان ساکرامنتویی نیز نیاز است تا خیابان‌ها و فضاهای عمومی را به ‌عنوان یک روزنامه‌نگار و مورخ عمومی مورد هدف قرار دهند. من می‌توانم به آنها آموزش دهم چطور این کار را بکنند.

در یکی از مصاحبه‌هایم، شاعر جوانی خاطرنشان کرد که ساکرامنتو یک شهر پیچیده و متنوع است، اما او روایت و تاریخ منطقه را یکپارچه می‌داند. او از برنامه‌ریزان که در نهایت نه‌تنها آینده شهر، بلکه تاریخ آن را رقم می‌زنند، می‌ترسد. او از این که صحنه‌های هنری سیاه و پرجنب‌وجوش در ساکرامنتو به فراموشی سپرده شود یا از سوی افرادی مانند هوبو جانسون[10] رپر سفیدپوست - که اخیراً به ‌عنوان یکی از داغ‌ترین رپرها در رسانه‌های محلی معرفی شده - خارج از پارک بلوط تصرف و ربوده شود نیز می‌ترسد.

در حالی که می‌دانم این کار بسیار بیشتر از مجموعه‌ تاریخی شخصی یا جمعی برای مبارزه با تبعیض نژادی و اجرای بسیاری از سیستم‌های بی‌مصرف با حمایت‌های مالی است، هدف چنین طرح‌های اجتماع محوری، جمع کردن روایت‌ها و داستان‌های جاری و از میان رفته جامعه سیاه‌پوستان ساکرامنتو و تلاش برای حفظ تاریخ این جامعه، تحریک آن برای حفظ جریان اصلی تاریخ و خدمت به ‌عنوان یک منبع اجتماعی قدرت‌های اجدادی و انعطاف‌پذیر برای نسل آینده است.