کلاسی که تاریخ شفاهی را جمع‌آوری می‌کند

نویسنده: دنیل الوی[1]
ترجمه نرگس صالح‌نژاد

31 اردیبهشت 1396

درباره عکس: دانشجویان در یک طرح مردم‌شناسی شهری به پیاده روی همراه با شلی وورل، وسط، مدیر خانه کارائیبنگ هاوس در فلتبش و استادیار اونکا لبنت، راست، می‌روند.

دانشجویان در تعطیلات بهار برای ضبط داستان‌های زندگی ساکنان کارائیبی بروکلین[2] به ‌عنوان بخشی از دوره آموزش خود در تاریخ شفاهی و قوم‌نگاری شهری، ملاقات‌هایی انجام دادند.

اونکا لبنت[3] دستیار پروفسور مطالعات آفریقایی در دانشکده علوم و هنر[4] می‌گوید که سفر چهار روزه برای دانشجویان «به ‌منظور مشاهده و انجام تحقیق قوم‌نگاری و صحبت با بسیاری از افراد در دسترس برنامه‌ریزی شد... بنابراین مهاجران کارائیبی باقیمانده در آنجا می‌توانستند تأثیرات خود را در جامعه‌شان ببینند.»

او می‌گوید که بویژه در محلات هایتس کرون[5] و فلتبش[6] دانشجویان قادر خواهند بود ببینند «بروکلین چطور در حال تغییراتی از طریق نوسازی است... و چطور نوسازی روی جامعه کارائیبی آنجا اثر می‌گذارد. برخی از کسب‌وکارهای حیاتی مهاجران تعطیل شده است، به دلیل این که آنها نمی‌توانند اجاره را افزایش دهند. بروکلین در حال حاضر یکی از گران‌ترین مکان‌های برای زندگی در ایالات‌ متحده است.» او همچنین از نوعی جابه‌جایی فرهنگی سخن می‌گوید: «شاید شما استطاعت مالی ماندن در محله را داشته باشید، اما دیگر نمی‌توانید به رستوران بروید یا در یک رویداد فرهنگی حضور پیدا کنید. این عضو جامعه مورد نظر ما در تلاش است تا این نکته را بگوید.»

در زمان کار با مرکز غیرانتفاعی هنر و فرهنگ کار کارائیبنگ هاوس[7] تور و سفری درون‌شهری زیر نظر مدیر آن شلی وورل[8] برای منطقه کارائیبی بروکلین انجام شد. لبنت می‌گوید: «او به مغازه‌هایی اشاره کرد که نانوایی یا رستوران بودند و تعطیل شده بودند یا روی آنها نوشته شده بود به‌زودی بسته خواهند شد، یا در مجاورت یک غذاخوری کارائیبی، درست در کنار یک کافه دانشجویی وقوع نوسازی را در یک مکان و در یک زمان واقعی مشاهده کردند.»

در کلاس، ۱۲ دانشجو از مکان‌های محله نقشه‌برداری کرده بودند، با میزبانی وورل و دیگر سخنرانان مهمان، روش‌های تاریخ شفاهی را آموختند و مطالعات قوم‌نگاری در بروکلین از جمله کتاب لبنت را خواندند؛ «او دیوانه واقعی است: فرهنگ‌عامه و دختران هند غربی در بروکلین»[9] (۲۰۱۱).

او می‌گوید که طی تحقیقاتش در اوایل سال ۲۰۰۰ ‌«محله هایتس کرون به‌ تازگی تجربیات نوسازی‌اش را آغاز کرده بود. دانشجویان بعدها آن را دیدند و آنچه اکنون هایتس کرون و فلتبش در حال حاضر هستند، تصویر پیچیده‌تری از یک جامعه را تشکیل می‌دهند.»

وورل به دانشجویان گفت: «آنها بسیار آگاهانه مشغول به کار بودند و عمیقاً در حال پژوهش روی دارایی‌هایی فرهنگی مختلف و حتی جنبش‌های اجتماعی بودند که در فلتبش و محلات اطراف روی داده بود.» النا گازمن[10] دستیار آموزشی و دانشجوی دکترای انسان‌شناسی که از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸ در فلتبش زندگی کرده بود، خاطرنشان می‌کند که اکنون تفاوت‌هایی وجود دارد، مانند حضور آژانس‌های املاک بسیار که برای (ساکنان) نشانه‌ای از تغییر است.

کلاس، حدود ۱۲ مصاحبه طولانی‌مدت تاریخ شفاهی در کارئبینگ هاوس انجام داد و دانشجویان به خود جرأت دادند با صاحبان فروشگاه‌‌ها و دیگران ملاقات و صحبت کنند. لبنت می‌گوید: «ما تلاش کردیم هر دو دانشجو با یک فرد باشند که علایق مشابهی را به اشتراک بگذارند. اگر نقطه اشتراکی بین دانشجویان و مصاحبه‌کننده وجود داشته باشد، پایه و اساس چگونگی بیان داستان‌های آنها بیشتر می‌شود. این فرآیند پیچیده‌ای بود، اما هر دانشجو جدا از مصاحبه فقط در تب‌وتاب تجربه‌ها بود.»

موضوعات مصاحبه شامل سازمان‌دهنگان جامعه و اعضای جامعه هنری و فرهنگی، معلم مدرسه به‌ همراه والدین مهاجر هائیتی[11]، زن گارینفوا[12] از هندوراس[13]، دختر کرنل جاماییکایی[14] و مدافع حقوق مدنی از گویان[15] بودند. گازمن می‌گوید: «هسته ارزشی اصلی کلاس این بود که چطور تاریخ شفاهی در شفافیت داستان‌هایی که غالباً شنیده نشده مهم است. تاریخ شفاهی به مردم فضایی در تاریخ متعلق به خودشان می‌‌دهد، مانند ضبط کردن خاطرات صاحب مغازه‌ای که ۲۰ سال همراه همسرش کار کرده بود.»

وورل، فردی نیمه سرخ‌پوست- کارائیبی با والدینی مهاجر که در محله فلتبش به دنیا آمده است، در سال ۱۹۹۹ کارئیبینگ را تأسیس کرد. در اوایل ۲۰۱۵ کارائیبینگ هاوس در کنار فلتبش کاتون مارکت[16] محله‌ای رو به توسعه باز شد. او می‌گوید برخی راه‌های فلتبش «که دهه‌ها فرهنگ جامعه بودند، دیگر موئر نیستند. ما می‌خواهیم از تمامیت فرهنگی جامعه که تا حد زیادی کارائیبی... یکی از بزرگ‌ترین گروه‌های مهاجر شهر است و شاید حدود ۲۰ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهد، حفاظت و حمایت کنیم.» او گفت که شناسایی منطقه فلتبش به‌مثابه کارائیب کوچک به‌عنوان یک دارایی و مقصد فرهنگی رونق می‌گرفت: «ما چندین دهه برای ساختن مکانی در نیویورک، از لحاظ سیاسی، فرهنگی و اقتصادی وقت صرف کردیم.» گازمن می‌گوید که می‌توان جایی را دید که به‌عنوان کارائیب پذیرای هویت‌های چندملیتی است، حتی در میان کسانی که «با غرور ملی شدید» از ترینیداد[17] جامائیکا، هائیتی و ملیت‌های دیگر «تعریف هر حال گسترشی در منطقه و همچنین در کارائیب دارند.»

طرح تاریخ شفاهی و زمینه سفر با کمک مالی به لبنت حمایت می‌شد. وورل می‌گوید: «همیشه داستان‌هایی وجود دارند که نادیده گرفته شده یا اصلاً بیان نشده‌اند یا اگر بیان شده‌اند، آنها را در مکان‌های معتبر نگفته‌اند. من احساس می‌کنم با کار کردن همراه با کلاس اونکا[18] واقعاً فرصتی برای ارائه داستان‌های‌شان در راهی که قبلاً به این جامعه داده نشده بود، به آنها داده‌ایم.» لبنت می‌گوید دانشجویان «مهارت ارزشمندی از این تجربه کسب کردند و همکاری با کارائیبینگ و جامعه محلی فرصت یادگیری منحصر‌به‌فردی به آنها داد.»

دانشجویان کار خود را در تاریخ ۹ می 2017 و ساعت ۱۰:۱۰ دقیقه صبح در مرکز مطالعات و تحقیقات آفریقایی ارائه دادند.