ایجاد آرشیو خاطرات یک دانشگاه از طریق طرح تاریخ شفاهی

بیلی کلاین[1]
ترجمه: نرگس صالح‌نژاد

26 مهر 1395

گلوریا رندل اسکات[2] از فارغ التحصیلان سال ۱۹۵۹، گفت هنوز هم معلم نژادپرست خود در دانشگاه ایندیانا را به یاد دارد. او برای دوره کارشناسی گیاه‌شناسی ثبت نام کرده بود و در اولین روز کلاس، استاد از او پرسیده بود: «آیا درست آمدی؟» او چنان صحبت می‌کرد که گویا گلوریا باید به دانشکده تربیت معلم می‌رفت.

اسکات گفت: «می‌دانستم که او این حرف را به این خاطر می‌گفت که من یک سیاه‌پوست بودم و آن زمان دانشجویان سیاه‌پوست بیشتر در مرکز تربیت معلم درس می‌خواندند. در واقع آن زمان شمار دانشجویان سیاه‌پوست در رشته‌های علمی در این دانشگاه اندک بود.» او در پاسخ استادش گفته بود، درست همان جایی است که باید باشد.

 اسکات اولین زن آفریقایی‌تبار آمریکایی بود که مدرک جانورشناسی را از دانشگاه ایندیانا کسب می‌کرد. سرگذشت او یکی از صدها سرگذشتی است که از فارغ‌التحصیلان دانشگاه در طرح تاریخ شفاهی دویستمین سالگرد راه‌اندازی دانشگاه گرفته شده است.

کریستین لیمن[3] یکی از مدیران این طرح می‌گوید: «هدف این کار مستند کردن تاریخ دانشگاه ایندیانا از دریچه نگاه فارغ‌التحصیلان، هیئت علمی و کارمندان است.»

مایکل مک روبی[4] رئیس دانشگاه، در سال ۲۰۰۷ در نشستی، گروهی از مورخان، کارشناسان آرشیو و کتابداران دانشگاه ایندیانا را گرد آورد تا به بحث در مورد سند تاریخی دویستمین سالگرد دانشگاه بپردازند. از زمان آغاز طرح در سال ۲۰۰8 تاکنون بیش از ۴۰۰ مورد تاریخ شفاهی ضبط شده است. لیمن در مورد طرح چنین می‌گوید: «این طرح به ما کمک می‌کند تا شکاف‌های اطلاعاتی مهم در مورد تاریخ دانشگاه و سرگذشت آن را از بدو تأسیس دریابیم.»

هر یک از سرگذشت‌ها از طریق انجام مصاحبه میان یکی از اعضای گروه تاریخ شفاهی با یکی از فارغ‌التحصیلان جمع‌آوری شده است. این مکالمات حضوری یا از طریق تلفن بوده است. این گروه همچنین شرکت در مناسبت‌ها و رویدادها را که با حضور بسیاری از فارغ‌التحصیلان، کارکنان و بازنشستگان برگزار می‌شوند، راهی برای دستیابی به سرگذشت‌های بیشتر یافته‌اند.

هری ساکس[5] فارغ‌التحصیل سال۱۹۶۱، از شرکت خودش در مسابقات دوچرخه سواری «پانصد کوچولو»[6] می‌گوید. با آنکه تیم او از برترین‌های این مسابقات نبوده، اما او هر 4 سال دوران تحصیلش را در این مسابقات سالانه، شرکت جسته است. برای ساکس این رویداد یکی از بهترین خاطرات زمان تحصیلش در دانشگاه ایندیانا بوده است. وی می‌گوید: «تجربیاتی که از زمان حضور در مسابقات پانصد کوچولو دارم، یعنی همان ۴ سال، در واقع دست‌مایه فیلم «بریکینگ اوی»[7] شدند.»

لیمن هم می‌گوید، سرگذشت‌ها از خاطرات ساده تا شرکت در رویدادها و تظاهرات ملی را در بر می‌گیرند. برخی از این حوادث و تجربیات دانشجویان یا کارکنان، شامل فعالیت‌های حقوق مدنی، تیراندازی‌های ایالت کنت[8] و حوادث ۱۱ سپتامبر می‌شوند.

اسکات[9] در مصاحبه‌اش از چالش‌هایی که با استادش داشته گفت؛ از اینکه به او نمراتی پایین‌تر از آنچه حقش بوده می‌داده و از سمینارهای کلاسی او را کنار می‌گذاشته است. اسکات می‌گوید: «من کلاس را ترک کردم، چیزی به او نگفتم. فهمیدم چون من سیاه‌پوست هستم  او دلش نمی‌خواهد هیچ کاری به کار من داشته باشد.» وی همچنین درباره دو استاد دیگر حرف زد که سخت برای پایان دادن به اقدامات تبعیض‌آمیز نسبت به آفریقایی‌تباران آمریکا فعالیت می‌کردند.

لیمن می‌گوید، این تاریخ‌ها اغلب هر دو جنبه تجربیات مثبت و منفی را در تاریخ دانشگاه ایندیانا پوشش می‌دهند. او همچنین گفت: «اغلب تجربیات منفی، درست همانند تجربیات مثبت، نشان‌ می‌دهند که چگونه افراد به ایجاد مسیرهای قوی‌تر و بهتر برای کسانی که بعد از آنها می‌آمدند، کمک می‌کردند.»

این گروه دارد روی بارگذاری فیلم‌ها روی اینترنت از طریق نرم‌افزار همسان‌ساز فراداده‌های تاریخ شفاهی[10] کار می‌کند. لیمن می‌گوید، این کار اجازه می‌دهد مردم به جست‌وجو در تاریخ‌های شفاهی از طریق دانشکده، تاریخ، موضوع و دیگر معیارها بپردازند. همچنین این نرم افزار به گروه این امکان را می‌دهد که فایل‌های صوتی را آسان‌تر بارگذاری کنند و برایشان نمایه بسازند.

لیمن در ادامه گفت که این طرح نوعی میراث نیز هست، به این معنی که بعد از برپایی مراسم دویستمین سالگرد دانشگاه هم ادامه خواهد یافت؛ و هر کسی که علاقه‌مند و داوطلب باشد می‌تواند به وب‌سایت دویستمین سالگرد تأسیس دانشگاه ایندیانا مراجعه کند.

ریاست دانشگاه، مک روبی در پیام امسال خود پیشنهاد کرد که همه در هر جای جهان به نام تاریخ این دانشگاه در این طرح شرکت کنند. او گفت: «من از شما، همکاران شما و فارغ‌التحصیلان در سراسر جهان درخواست می‌کنم به‌عنوان مصاحبه‌کننده یا مصاحبه‌شونده برای جمع‌آوری این شواهد حیاتی از گذشته تا حال خود پیش‌قدم شوید.»