طرح تاریخ شفاهی برای حفظ میراث پاتاگونیا

دهکده‌ای که 913 نفر جمعیت دارد

نوشته‌ی جی بی میلر[1]
ترجمه: علیرضا احمدی

02 دی 1394

همان طور که در تصویر می‌بینید جی جی لمب[2]، مدیر اجرایی انجمن حفاظت ویل[3] در حال مشاهده‌ی فرایند مصاحبه‌ی آن کاستن[4]، تاریخ‌نگار(در سمت چپ)، با باب برگر[5] یکی از ساکنین محلی در رابطه با چگونگی مدرسه رفتن او در اولد مین[6] در پاتاگونیا[7] است.

الاغ‌های دزدیده شده و اسلحه‌های پر دود تنها بخشی از قطعات برجسته‌ی داستان‌های ضبط شده در مصاحبه‌های تاریخ شفاهی است که اخیراً توسط موزه‌ی پاتاگونیا به عمل آمده‌اند.

پایه‌گزاران این پروژه با بهره‌مندی از مدرسه‌ی تاریخی اولد مین – مدرسه‌ای مشرف به شهر که هم اکنون به موزه ی پاتاگونیا تبدیل شده است– و مصاحبه‌های جذاب با مکزیکی‌های رستوران مرسدس[8]، پروژه را با حضور 12 تن از افراد محلی روز یکشنبه 7 نوامبر گذشته آغاز کردند.

به گفته‌ی جیل ویچر کُرکیل[9] یکی از شرکت‌کنندگان: «این پروژه به قصد گرد هم آوردن جوانان و افراد مسن برای یادگرفتن تاریخ جامعه و ضبط صدا‌های آن‌ها اجرا شده است.»

این دومین جلسه از کارگاه شفاهی بود که بودجه آن توسط بنیاد آموزش و حفاظت تاریخی جنوب غربی[10] تأمین شده و هدف اصلی آن بررسی سرگذشت افراد محلی است که سابقاً به مدرسه‌ی اولد مین (موزه پاتاگونیا) می‌رفتند.

با کمک جی جی لمب، مدیر اجرایی انجمن حفاظت ویل به تسهیل این کارگاه‌های آموزشی، دانش‌آموزان کلاس خبرنگاری دبیرستان اتحاد پاتاگونیا[11] و همچنین دیگران یاد گرفتند که چگونه یک مصاحبه را با استفاده از یک متن دست‌نویس انجام دهند.

در این جا متن یادشده شامل سؤال‌هایی دسته‌بندی شده از «چگونگی ورود افراد به مدرسه؟» تا «تغییراتی که در حال حاضر مشاهده می‌کنند؟» است. بخش دوم این کارگاه‌ها حضور فعالی بود که مصاحبه با افراد را میسر نمود.

باب برگر یکی از افراد محلی در حال پاسخگویی به 38 سؤال مطرح شده به یاد داستان بچه‌هایی افتاد که الاغ‌هایشان را از مزرعه‌ی خانوادگی‌شان در تنگه ی سالرو[12] می‌دزدیدند. وی تکه‌ای از آن را برایمان این چنین نقل کرد: «پدرم که می‌دانست که الاغ‌ها سرانجام در شهر خواهند مرد، بعد از چند روز از شدت نگرانی از اینکه مبادا آب کافی به الاغ‌ها نرسد و تلف شوند مرا به شهر فرستاد تا آن‌ها را برگردانم.

شخص دیگری هم ماجرایی را تعریف کرد که در آن ناگهان از تفنگ یک دانش‌آموز گلوله‌ای همراه با دود غلیظ شلیک شده و هفته‌ها آثارش در مدرسه بر جای مانده بود.

واندا لویس دلااوسا[13] یکی از دانش‌آموزانی است که در سال‌های 1954-1959 در این مدرسه درس خوانده است. وی در گفتگویش بیان کرد: «من این ساختمان را خیلی دوست دارم و از وقتی که دوباره در آن قدم گذاشتم تمام خاطراتم در آن چهار سال زنده شد. از اینکه این ساختمان هنوز پا برجاست بسیار خوشحالم.»

جیل بعد از گفتن اینکه: «همه این مدرسه را دوست داشتند.» اضافه کرد: «در کنار افراد مسنی که با آن‌ها مصاحبه شد 3 جوان محلی هم در مصاحبه‌ها شرکت کردند که آن‌ها هم بخشی از تاریح محسوب می‌شوند و احتمالاً محافظان آینده تاریخ خواهند بود.»

منبع: هفته نامه بولتن