مانده بودم این عمارت، وسط این بیابان چه می‌کند! خیابان‌های اطرافش آسفالت درست و حسابی نداشت و امکانات خاصی دور و برش نبود، پس چطور چنین خانه مجللی در این منطقه ساخته شده بود؟! این خانه مافوق تصور بود...
وقتی آمبولانس به سمت تهران آمد، در تقاطعی از جاده، به دست‌اندازی برخورد کرد و تابوت به پایین پرت شد. مردم آمدند تا کمک کنند و پیکر شهید را از روی زمین بردارند. از میان آنها یک نفر او را شناخت...
بعد از دیدار اول‌مان گوشه‌هایی از خاطراتش را به نگارش درآورد. این اتفاق مهم کمک کرد تا بخش‌های فراموش شده ذهن در بازگویی خاطرات بازخوانی شود. نامه‌های دوران جبهه نیز کمک کرد تا برخی رخدادها و زمان رویدادها را به دست آوریم.
سید جواد مستوری، رزمنده و آزاده دوران دفاع مقدس، مهمان نودوچهارمین برنامه شب خاطره (7 تیر 1380) بود. او در این برنامه از بیمارستان اسیران خاطره گفت. این روایت را ببینیم.
زندگی در جبهه بسیار خسته‌کننده و یک‌نواخت بود. احساس می‌کردم عقربه‌‌های ساعتم به کندی می‌گردند. آن روز‌ها محدوده برنامه فعالیتم در سنگر خودم، سنگر استراحت، صرف غذا در جمع افسران و رفت و آمد به دیگر سنگر‌ها خلاصه می‌شد...
خانم‌ها جزئی‌نگر هستند و از آنجا که اغلب در جنگ حضور نداشته‌اند، سوالات بیشتری برایشان پیش می‌آید. از طرف دیگر، بخشی از تاریخ شفاهی جنگ به خانم‌ها اختصاص دارد. مصاحبه با همسر رزمنده‌ای که در جبهه بوده، توسط خانم‌ها بهتر صورت خواهد گرفت.
سوم خرداد سال 1361 حاج‌آقا خبر را شنید، آن را نوشت و بعد هم مردم منطقه کارگیل در خوشی و شادمانی آزاد شدن خرمشهر پایکوبی کردند. روز بعد نیروهای امنیتی به دنبال او، به همان اداره‌ای رفتند که در آنجا مسئولیت داشت...
در مرحله تحقیق، سه مسئله جدی وجود داشت. اول، فقدان پیشینه کافی برای تحقیق، دوم، درهم‌آمیختگی اطلاعات و سوم این که بعضی افراد حاضر به گفت‌وگو نشدند. با این حال، نتیجه تلاش‌ها این بود که به هفتاد اسم دسترسی پیدا کردیم.
احمد احمد، مبارز دوران انقلاب اسلامی و راوی کتاب «خاطرات احمد احمد»، مهمان نودوچهارمین برنامه شب خاطره (7 تیر 1380) بود. او در این برنامه از دستگیری خود توسط ساواک در خرداد 1352 و شکنجه هم‌بندانش خاطره گفت. این روایت را ببینیم.
منطقه عملیاتی در نزدیکی روستای کوهه قرار گرفته بود. تمرکز آب در حد فاصل خاکریز‌های ما و ایرانی‌ها حائلی ایجاد کرده بود. نیروهای مهندسی حجم آب را در منطقه ممنوعه که شب و روز بر میزان آن افزوده می‌شد، اندازه‌گیری می‌کردند...
زندگی در جبهه بسیار خسته‌کننده و یک‌نواخت بود. احساس می‌کردم عقربه‌‌های ساعتم به کندی می‌گردند. آن روز‌ها محدوده برنامه فعالیتم در سنگر خودم، سنگر استراحت، صرف غذا در جمع افسران و رفت و آمد به دیگر سنگر‌ها خلاصه می‌شد...
