پروژه تاریخ شفاهی دستگاه‌های اجرایی، موضوع‌محور است؛ نه شخص‌محور! پس فقط نباید با مدیران مصاحبه کنند. یکی از آسیب‌های مصاحبه برای این پروژه‌ها، این است که اول می‌خواهند با رؤسا مصاحبه کنند. در حالی که باید با همه کارمندان جزء و کل صحبت شود.
به نظر می‌رسد جایی که خاطره‌نگاری از وقایع انقلاب اسلامی و دفاع مقدس در ایران باز کرده، انگیزه‌ای قوی برای ثبت و ضبط خاطرات وقایع و موضوعات دیگر به وجود آورده است؛ بویژه خاطرات معلمی که آن هم در شمار فعالیت‌های انقلابی و مقدس است.
عملیات رمضان حدود 20 روز بیشتر نبود. اما حضور من از زمان موسوم به آمادگی و فراهم آمدن مقدمات اجرای عملیات تا انجام وظیفه و سپس تحلیل و بررسی نتایج آن، حدود 45 روز طول کشید. تمام طول این مدت، تنها راوی قرارگاه کربلا بودم...
هنوز بیست قدم هم نرفته بودیم که وارد خط عراقی‌ها شدیم. تا سال 1365 این اتفاق کم پیش آمده بود که در طول روز وارد خط عراقی‌ها شویم. وارد سنگری شدیم و دیدیم دو عراقی افتاده‌اند. گمان کردیم که آنها مرده‌اند...
هرچه فکر کردم، راه نجاتی برای خود نیافتم. بالاخره وامانده و مستأصل خود را از درون سنگر دیده‌بانی بیرون انداخته و سریع به سوی سیم‌های خاردار جلوی موضع دویده و در پناه صخره‌ای نسبتاً بزرگ، خود را هم از شر تیرها و ترکش‌ها و هم از دید نیروهای خودی و احتمالاً نیروهای مهاجم ایرانی مخفی کردم.
دکتر مرتضی نورایی معتقد است، از زمانی که سازوکار ضبط صوت و مصاحبه فعال با بحث‌های نظری جمع شد، تاریخ شفاهی به یک روش و شیوه‌ای تبدیل شد که در تاریخ معاصر، جایگاه خاص خودش را دارد. چون مصاحبه، یکی از نحله‌های تاریخ معاصر است. درباره آموزش تاریخ شفاهی به عنوان یک علم، بحث‌هایی وجود دارد. اما تاریخ شفاهی، بیشتر عملگراست.
امیر سرتیپ سید حسام هاشمی، از فرماندهان دوران دفاع مقدس و از هم‌رزمان شهید سپهبد علی صیاد شیرازی، مهمان هفتادودومین برنامه شب خاطره (2 اردیبهشت 1378) بود. او درباره عملیات آزادسازی محور سقز – بانه، عملیات در گردنه خان و هلی‌بُرن رزمندگان خاطره گفت. این روایت را ببینیم.
کتاب «ملاقات در فکه» نوشته سعید علامیان به زندگی‌نامه شهید حسن باقری (غلامحسین افشردی) می‌پردازد. این کتاب با بهره‌گیری از خاطرات شفاهی 65 راوی، 28 ماه از تاریخ جنگ را در قالب زندگی‌نامه شهید حسن باقری مرور می‌کند.
یکم خرداد 1359 درگیری‌ها به صورت جدی آغاز شد. 15 خرداد 1359 موسوی بختور و عباس فرمان، دو نفر از سربازان ما در پاسگاه خیّن، مشغول قدم زدن در نوار مرزی بودند که عراقی‌ها آنها را با تیر زدند و به شهادت رساندند. از افراد گروهان من تا قبل از شروع رسمی جنگ، 17 نفر شهید و 28 نفر مجروح شدند.
خاطره آن شب، ناگهان در ذهنم روشن شد: «خبر اعزام شدنم به جبهه، حسابی نگران و کسلم کرده بود ومرا در خود فرو برده بود. جدالی سخت در درونم به‌پا شده و هزاران سؤال به ذهنم یورش آورده بود که جواب قانع‌کننده‌ای برای هیچ‌کدام نمی‌یافتم.
هرچه فکر کردم، راه نجاتی برای خود نیافتم. بالاخره وامانده و مستأصل خود را از درون سنگر دیده‌بانی بیرون انداخته و سریع به سوی سیم‌های خاردار جلوی موضع دویده و در پناه صخره‌ای نسبتاً بزرگ، خود را هم از شر تیرها و ترکش‌ها و هم از دید نیروهای خودی و احتمالاً نیروهای مهاجم ایرانی مخفی کردم.
