حدود هزار ساعت مصاحبه با پیش‌کسوتان ارتش اعم از نیروی زمینی، هوایی، دریایی و پدافند در مرکز اسناد سازمان حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس ارتش، ثبت و ضبط شده است. بخشی از این پروژه‌های تاریخ شفاهی، به کتاب تبدیل شده‌اند.
گفتوگو با فردی چون رضوی، از فرصت‌هایی بود که دست داد و بسیاری از مسائل ناگفته ضمن آن مطرح شد؛ از جمله موضوعاتی که در حوزه‌های امنیتی خارج از کشور روی داده بود و پیش از این جایی و مصلحتی برای بیان آن نبود.
چرخش پاشنه تاریخ شفاهی از منظر نخبه‌گرایی به پیکره امور قاعده اجتماعی؛ از سربازان و نیروی پیاده گرفته تا کارگران و کارمندان، می‌تواند شفاهی‌نگاری را وارد عرصه ذاتی خود کرده و اسباب توسعه و روزآمدسازی آن را در ایران فراهم آورد...
شورای سیاست‌گذاری دوازدهمین همایش تاریخ شفاهی ایران، مهلت ارسال چکیده مقالات را تا 31 مرداد 1398 تمدید کرد. مهلت ارسال اصل مقالات نیز 31 شهریور است. همچنین شانزده عنوان و موضوع برای نگارش به علاقه‌مندان و صاحب‌نظران پیشنهاد شده است.
حسن محمدی، بسیجی و رزمنده دوران دفاع مقدس، مهمان هشتادوهفتمین برنامه شب خاطره (7 مهر 1379) بود. او درباره مرحله اول عملیات فتح‌المبین در منطقه دشت عباس خاطره گفت. این روایت را ببینیم.
از ظاهر این مجموعه پیدا بود که آنها نه نظامی هستند و نه عشایری. به جای حمل سلاح و مهمات، بیلچه و کلنگ با خود حمل می‌کردند. شب و روز با استفاده از واگن‌های باربری قطارهای قدیمی، انبارهایی در زیر زمین می‌ساختند.
تاریخ شفاهی اساساً با خاطره‌نگاری متفاوت است؛ گرچه بی‌خاطره هم نیست. محورهای مصاحبه‌ها درباره پیدایش نشریات ورزشی در ایران، تاثیر تحولات ورزش ایران بر آنها، مسائل و مشکلات انتشار نشریات ورزشی، بحران‌ها و راه‌های برون‌رفت از آنها، چگونگی شکل‌گیری تیم‌های اصلی تحریریه و... است.
بعضی‌ها به جنون مبتلا شدند و بعضی‌ها فرار کردند. عراقی‌ها تا روز آخرِ جنگ برای این فرار نتوانستند چاره‌ای بیندیشند. فرار به خاطر این بود که همه آنها به ثروت رسیدند. حتی کسانی بودند که کیسه طلا می‌گرفتند دست‌شان و خوشحالی می‌کردند...
دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی این دوره‌های آموزشی را برای شناخت بیشتر از موضوع‌های دوره‌ها و با هدف تربیت و حمایت از پژوهشگران این عرصه‌ها برگزار می‌کند. زیرا وجه ممتاز انقلاب اسلامی در سا‌ل‌های پس از پیروزی آن آشکار شده است.
وظیفه من این بود که خاطرات را از نظر بازه زمانی منظم و تا آنجا که به اصل موضوعات خدشه وارد نشود در قالب کتاب تدوین کنم و مواردی را که دقیق به خاطر نداشت، با بررسی پرونده‌ها و مصاحبه‌های تکمیلی کامل کنم.
از ظاهر این مجموعه پیدا بود که آنها نه نظامی هستند و نه عشایری. به جای حمل سلاح و مهمات، بیلچه و کلنگ با خود حمل می‌کردند. شب و روز با استفاده از واگن‌های باربری قطارهای قدیمی، انبارهایی در زیر زمین می‌ساختند.
