این عکس‌ها هستند که به ما می‌گویند چه بر سر انسان‌ها می‌آید. عکس‌ها در زمان جنگ اطلاع‌رسان هستند و پس از جنگ تبدیل به سندی قوی می‌شوند که کسی نمی‌تواند در برابر آن مقاومت کند. عکس جنگ همدمی جز انسان ندارد.
کتابدار مجموعه‌های خاص، راه‌اندازی طرح تاریخ شفاهی ماهیگیری را از شنیدن یک داستان جذاب از یک ماهیگیر الهام گرفت. نتیجه طرح، جمع‌آوری، حفظ و به اشتراک گذاشتن سرگذشت ماهیگیران شد. این تاریخ شفاهی متعلق به مردان و زنانی از حدود 40 کشور است.
فاطمه ببریان، مادر شهید حمیدرضا نظام، مهمان پنجاه‌وپنجمین برنامه شب خاطره (2 مرداد 1376) بود. او در این برنامه خاطرات خود درباره فرزندش، از زمانی که دانشجوی رشته موسیقی بود تا زمانی که سازنده سرودهای انقلابی شد، را تعریف کرد. این روایت را ببینیم.
پیوسته با متون تاریخ شفاهی روبه‌رو هستیم که اگر در دایره تاریخ‌نگاری قرار گیرند، شجره‌نامه آنها مفقود است. شاید کم‌توجهی به مهم‌ترین بخش نگارش که سهم عمده‌ای در استقامت و اعتبار متن دارد، مورد اغماض قرار گرفته باشد.
می‌خواهم به دو دلیل از طرح‌مان دفاع کنم. نخست تقدم طرح تاریخ شفاهی دانشکده ادبیات و دوم، علمی بودنِ کار. با توجه به فعالیت‌های گروه تاریخ دانشگاه اصفهان در زمینه تاریخ شفاهی، می‌خواستیم این پروژه، الگویی برای دیگر دانشگاه‌ها باشد.
تاریخ‌های شفاهی جنبه‌هایی از زندگی را در بر می‌گیرند که اغلب در تاریخ‌های مکتوب یا اسناد آرشیوی نامرئی هستند. جزییاتی را ثبت می‌کنند که به نظر می‌رسد برای نوشتن بیش از حد عادی باشند، اما در واقع یک تغییر تاریخی مهم را روشن می‌کنند.
به مرز رسیدیم. چندین چادر بزرگ و کوچک برپا بود که علامت هلال احمر روی آنها دیده می‌شد و گروهی در رفت‌وآمد بودند. کمی آن طرف‌تر، چند ساختمان قرار داشت و تعدادی از سربازان ارتش عراق هم ایستاده بودند...
مستندسازی تجربیات در قالب تاریخ شفاهی، باعث می‌شود دانش ذهنی که در رفتار و درک انسان قرار دارد و از تعامل افراد ظهور می‌یابد، به دانش صریح که دانش مستند و عمومی است تبدیل شود و جامعه به دانش‌های جدیدی دست پیدا کند.
دکتر محسن وفامهر، استاد دانشگاه علم و صنعت ایران، مهمان پنجاه‌وچهارمین برنامه شب خاطره (5 تیر 1376) بود. او در این برنامه، خاطرات خود از ساخت اسکله و پل متحرک برای اروندرود و انجام یکی از عملیات دفاع مقدس را تعریف کرد. این روایت را ببینیم.
چه در طول زندگی، چه بعد از شهادت خیلی‌ها را تحت‌تأثیر خود قرار داد. همین عکس برای ما خاطرات زیادی را ایجاد کرد؛ کسانی که با این عکس ارتباط برقرار کردند و افرادی که با این عکس متحول شدند.
شهر خیلی خلوت بود. جلو بعضی از خانه‌ها سنگربندی شده بود. ماشین‌های نظامی توی شهر تردد می‌کردند و با تعجب به من و تهمینه نگاه می‌کردند. غیر از صدای انفجار و تیراندازی، صدای دیگری شنیده نمی‌شد. به بیمارستان رسیدیم...
به مرز رسیدیم. چندین چادر بزرگ و کوچک برپا بود که علامت هلال احمر روی آنها دیده می‌شد و گروهی در رفت‌وآمد بودند. کمی آن طرف‌تر، چند ساختمان قرار داشت و تعدادی از سربازان ارتش عراق هم ایستاده بودند...
