بخشی از خاطرات شهید سیداسدالله لاجوردی

بایکوت با زندان در زندان

به انتخاب: فائزه ساسانی‌خواه

19 اسفند 1403

اینجا یک مطلبی یادم می‌آید که تسلسل را از بین می‌‌برد و من ناچارم بگویم، چون ممکن است که بعداً یادم نیاید. در زندان اوین، به دلیل موضع خاصی که ما و برادران ما داشتند و اعتقادمان این بود که باید به دنبال خط مرجعیت و امام [حرکت] کنیم، ما و مجاهدین اختلاف زیاد داشتیم.[1] در کلیه مسائل اعم از مسائل ایدئولوژیکی تا مسائل پایین‌تر، حتی در مسائل تاکتیکی، چون آنها در مسائل تاکتیکی با ما اختلاف فاحشی داشتند، خیلی از مسائل را برای رسیدن به مقصد جایز می‌دانستند که از نظر ما و اسلام حرام محض بود.

ما چنین موضع قاطع و سرسختی بالأخص درباره مارکسیسم داشتیم و مارکسیست‌ها هم از نظر ما به سرنوشت مارکسیسم دچار بودند. ما که نه مارکسیسم را قبول داشتیم و نه مارکسیست را، از دید مجاهدین بایکوت بودیم. توی زندان، بایکوت صددرصد بودیم؛ نه خودشان با ما صحبت می‌کردند و نه می‌گذاشتند دیگران که زیر نفوذ آنها بودند، با ما تماس بگیرند. می‌گفتند که اگر بچه‌ها با ما تماس بگیرند، افکارشان تحت‌تأثیر افکار ارتجاعی اینها قرار می‌گیرد و بینش انقلابی را از دست خواهند داد. بنابراین، از تماس با ما سخت وحشت داشتند. این بایکوت به همین دلیل بود که بچه‌های پایین نیایند و با ما تماس نگیرند. از آن واهمه داشتند و اگر کسی می‌آمد و با ما تماس می‌‌گرفت، سخت مورد مؤاخذه قرار می‌گرفت. بلافاصله به او می‌گفتند که موضعت را مشخص کن! اگر در موضع ما هستی، مطلقاً نباید با آنها تماس داشته باشی و اگر با آنها هستی، مطلقاً با ما نباید تماس داشته باشی.

چنین وضعی را به وجود می‌آوردند تا این بچه‌هایی که تازه به زندان آمده بودند، زیر بلیت و سیطرۀ آنها باشند. اگر فرصتی می‌‌شد که خودشان با ما تماس بگیرند، بدشان نمی‌آمد که گاهی تماسی داشته باشند و نظر ما را در بعضی از مسائل بدانند تا شاید یک مقداری بتوانند آن تضادی را که فی‌مابین است را به یک صورتی حل کنند و مقداری جلوی آن افشاگری‌های ما را در خارج از زندان و یا کسانی که به زندان می‌‌آیند، بگیرند. این بود که مترصد بودند فرصتی را پیدا کنند تا بتوانند با ما صحبت کنند.[2]