منصوره قدیری از بهجت افراز گفت

تو باید هم مادر باشی و هم پدر

راوی: منصوره قدیری[1]
تنظیم: مریم رجبی

21 فروردین 1398

همسر من بیشترین اسارت را داشت و من بیشترین انرژی را از خانم بهجت افراز می‌گرفتم. در سن 28 سالگی بودم که همسرم مفقود شد و زمانی که مشخص شد او اسیر است، من مشغله زیادی داشتم و تمام وقتم پر بود. مانند سربازی که صبح پوتین به‌پا می‌کند، روی کتاب وجزوه خوابم می‌برد. استاد دانشگاه شهید رجایی بودم و از آنجا برای معاونت به دبیرستان علامه امینی می‌رفتم و زمانی که برمی‌گشتم، برای فرزندان همکارانم تدریس خصوصی ریاضی داشتم و جز خدا از هیچ احدی منت نکشیدم.

همسرم در اوایل اسارتش کاملاً مفقود بود، بعد از مدتی نامه‌ای از طرفش آمد، بعد از آن به مدت یک سال ‌و نیم تا دو سال، ما حتی یک خط نامه هم از او نداشتیم و زمانی که بعد از این مدت یک نامه سه‌خطی از طرف همسرم آمد، پدرم نامه را خواند و در حالی ‌که تنها 57 سال سن داشت، شب سکته کرد و صبح او را تشییع کردیم! من با این اوصاف هم خودم را نباختم. یاعلی گفتم و از خدا کمک خواستم.

خانم افراز انرژی بسیاری به خانواده اسرا و مفقودان می‌داد. اصلاً شیفت کاری برایش معنی نداشت و من هر زمانی‌که از کرج می‌آمدم، او هنوز سر کار بود. رشته تحصیلی ‌من مشاوره ‌روان‌شناسی بود و برای کاری که انجام می‌دادم، شاید اندکی بیشتر از بقیه احساس مسئولیت می‌کردم. خانم افراز گاهی در این موارد از من هم راهکارهایی می‌گرفت. به یاد دارم که روزی از دانشگاه و دبیرستان برگشته بودم و بسیار خسته بودم. او به من زنگ زد و گفت که فقط خودت را برسان. نگران شدم و پرسیدم که برای مرسل اتفاقی افتاده است؟ گفت: نه، در مورد همسر یکی از اسراست.

زمانی که رسیدم، دیدم که خانم جوانی آنجا نشسته و عکس دختربچه‌ای زیبا در دستش است و با خودش نفت آورده که خود را آتش بزند! خانم افرازِ ما که آن‌قدر حلال مشکلات بود، دیگر در مقابل این زن نمی‌دانست که باید چه‌کار کند. از من خواست که اندکی از مشکلاتم برایش بگویم تا او را آرام کنم. من به داخل اتاق رفتم و با او صحبت کردم. قرآن جلو او گذاشتم و در آخر متقاعدش کردم و گفتم که تو فکر می‌کنی اگرخودت را بکشی، مشکل این بچه حل می‌شود؟ نه! تو باید هم مادر باشی و هم پدر.

 
تعداد بازدید: 5343

---

http://oral-history.ir/?page=post&id=8476

---