تاریخ شفاهی جنبش آزادی هند
شریا راماچاندران[1]
ترجمه: سهیلا حیدری
20 اسفند 1395
«بریتانیا شیوه‌های جدیدی برای شکنجه کردن هندی‌ها پیدا کرده بود.» این جمله آغازین یک بند (پاراگراف) در مقدمه کتاب لیسی بهاروچا[2] «تاریخ شفاهی جنبش آزادی هند»[3] است که در بمبئی منتشر شد.
خانم بهاروچا، دبیر اجرایی سابقِ موزه گاندی[4] در بمبئی و پژوهشگر و متخصص مطالعات صلح و مطالعات گاندی، سرگذشت مبارزان آزادیِ هند را در کتابی ثبت و ضبط کرده و از آنها به عنوان جامعه‌ای که با سرعت در حال ناپدید شدن است، یاد کرده است. او رفتارهای غیر انسانی که به دست بریتانیا انجام شده و تاکنون ثبت نشده و گرفتاری‌های بسیار خانواده‌هایی که در مبارزه برای آزادی سهیم بودند را با جزئیات نقل کرده است.
او هفت سال، از سال 2005 تا 2011 را به سفر در اطراف کشور گذراند و با 200 مبارز آزادی گفت‌وگو کرد. کتاب، مجموعه‌ای از 60 روایت است. یکی از این روایت‌ها بسیار طاقت‌فرسا بود. کیسان مِهتا[5] که در سال 2005 با او مصاحبه شده، گفت: «وقتی در سال 1943 زندانی شدم و وقتی به رفتارهای تبعیض‌آمیز با زندانی‌های هندی اعتراض کردم، با تراشیدن کامل موی سر و نقاشی سواستیکا[6] روی سرم تنبیه شدم، سپس ژاکت کنفی تنم کردند و مرا مجبور کردند به مدت دو روز در آفتاب سوزان بدون غذا بایستم.»
بهاروچا، تاریخ شفاهی مبارزان آزادی را ثبت کرده و آن را به صورت موزه شنیداری ارائه می‌کند. فایل‌های صوتی که بر روی سی دی ضبط شده، در قالب‌های شنیداری– تصویری برای ارائه در مدارس و به صورت دیجیتالی برای ارائه در موزه شنیداری تبدیل می‌شوند. تاریخ ضبط شده در سراسر ایالت‌های ماهاراشترا[7]، تامیل نادو[8]، کارناتاکا[9]، آندرا پرادش[10]، بیهار[11]، پنجاب[12] و گجرات[13] پخش می‌شود.
بیست‌وپنج روایت از مبارزان آزادی گاندی در ماهاراشترا[14] سخن می‌گویند. جاستیس سی. اس. درمدیکاری[15] گفت: «من باید به شما بگویم که جو آن‌قدر فریبنده و مسحور کننده بود که در سن 14 یا 15 سالگی، هیچ کدام از ما فکر فرار از آنجا به سرش نمی‌زد.» تمام اعضای خانواده‌اش درگیر مبارزه آزادی گاندی شده بودند. او با جزئیات شرح می‌دهد چگونه او و دوستانش برای جنبش آزادی در زیرزمین بیانیه چاپ می‌کردند. او گفت: «من باید به شما بگویم حدود 16 نفر از اعضای خانواده درمدیکاری[16] در جنبش 1942 با عنوان «هند را ترک کنید»[17] در زندان بودند. همه اعضای خانواده بسیار رنج کشیدند.»
تاریخ شفاهی برای فهم تجربه انسان از تاریخ ضروری است. ناشر و نویسنده، اوروشی بوتالیا[18] می‌گوید: «اگر ما در میان خود افرادی داریم که تاریخ خاصی را تجربه و زندگی کرده‌اند، مهم است که روایت آنها ضبط شود چون این روایت به زمینِ خشک ِافسانه‌ایِ تاریخ، جنبه انسانی می‌بخشد. این روایت تمایل دارد بر سیاست و رهبران متمرکز شود و به ما یادآوری کند که بشر این اتفاق‌ها را زیسته و تجربه کرده است.» او همچنین یک کتاب تاریخ شفاهی موشکافانه از زنانی که خشونت را در دوره جدایی‌طلبی تجربه کرده بودند، نوشته است. او می‌گوید: «تاریخ شفاهی باید صحیح انجام شود و وقتی این‌گونه انجام شود، یک آرشیو مهم به حساب می‌آید.»
برای بهاروچا، برخی از ضبط‌های شنیداری، کشف‌های فراموش نشدنی هستند. کتاب، روایتی از راجاولو[19] که یک زندانی بود را با جزئیات شرح می‌دهد: «او به من گفت وقتی بریتانیایی‌ها، هندی‌ها را دستگیر کردند، آنها را در گروه‌های صد نفره به زندان آوردند. آن صحنه‌ها همیشه با من می‌ماند، صدها نفر با هم.» خاطره سختی‌هایی که چنائیتی[20] متحمل شد، فراموش نشدنی است. او می‌گوید: «مقامات زندان ساقه‌های نارگیل را می‌تراشیدند و قبل از اینکه زندانی‌ها را با آنها تنبیه کنند، آنها را در پودر فلفل هندی فرو می‌کردند.»
بهاروچا همچنین امانت‌دار موزه تراست[21] است که هدفش ایجاد یک آرشیو و در اختیار عموم قرار دادن مطالب ضبط‌شده شنیداری است. تهیه زمین و منابع برای موزه در حال انجام است. یکی از مبارزان آزادی به نام جیوتیرمویی قُش[22] و اعضای موزه ملی جنبش آزادی هند[23] از جمله استاد تاریخ، ام. دی. دیوید[24] و رئیس موزه تراست، اس. ان . سوبا رائو[25] یکی دیگر از مبارزان آزادی گاندیپف در روز رونمایی این کتاب حاضر بودند.
[1] Shreya Ramachandran
[2] Licy Bharucha
[3] Oral History of the Indian Freedom Movement,
[4] Mani Bhavan Gandi Museum
[5] Kisan Mehta
[6] Swasthik
[7] Maharashtra
[8] Tamil Nadu
[9] Karnataka
[10] Andhra Pradesh
[11] Bihar
[12] Punjab
[13] Gujarat
[14] Maharashtra
[15] Justice C.S. Dharmadikari
[16] Dharmadikari
[17] Quit India Movement
[18] Urvashi Butalia
[19] Rajavelu
[20] Chennaiite
[21] Museum Trust
[22] Jyotirmoyee Ghosh
[23] National Museum of Indian Freedom Movement Trust
[24] M.D. David
[25] S. N. Subba Rao
هندو
تعداد بازدید: 5121
http://oral-history.ir/?page=post&id=6927