ضبط سرگذشت 1290 نفر توسط یکی از پیشگامان تاریخ شفاهی
لوئیس ماهر[1]
ترجمه ناتالی حقوردیان
26 بهمن 1395
هیزل دوبِرگ[2] در سال 1972 سرگذشت حرفه‌ای و علمی هَری مِسِل[3] را ضبط کرد. (تصویر از: دیوید مور[4] در کتابخانۀ ملی استرالیا)
هنگامی که هیزل دوبِرگ در سال 1957 سرگذشت افراد را ضبط می‌کرد، دستگاه گران‌قیمت او، سنگین، پرزحمت و کمیاب بود. دستگاه ضبط صوت حلقه به حلقه به تازگی وارد استرالیا شده بود؛ او با خود اندیشید که می‌تواند از این دستگاه استفاده کرده و با یکی از دوستان خود در ای بی سی[5] در رابطه با به‌کارگیری این فن‌آوری مشورت کرد، اما بهترین ابزاری که خانم دوبِرگ در اختیار داشت، قدرت او در متقاعد ساختن مردم برای مصاحبه بود. قدرت و پشتکاری که نتیجۀ آن دستیابی به مجموعه‌ای از تاریخ شفاهی بود و در کتابخانۀ ملی استرالیا وجود دارد.
یکی از دستگاه‌های ضبط صوت حلقه به حلقه‌ای که هیزل دوبِرگ از آن استفاده کرد. (تصویر از: کتابخانۀ ملی استرالیا)
دوبِرگ به مدت بیش از 27 سال مشغول ضبط صدای 1290 نویسنده، هنرمند، آهنگساز، بازیگر، فیلمساز، دانشگاهی، دانشمند، سیاستمدار و سایر چهره‌های برجستۀ استرالیایی بود. سرگذشت‌هایی که او ضبط کرده طیف گسترده‌ای را در بر می‌گیرند؛ از خاطرات دیم مری گیلمور[6] در رابطه با آثار بر جای ماندۀ شکنجه بر بدن محکومان تا دادخواست بِرِت ویتلی[7] در 1970 برای یک ساعت برنامۀ تلویزیونی شبانه دیرهنگام برای نمایش آثار ویژه بزرگسالان.
برندۀ جایزۀ نوبل، هووارد فلوری[8] از هم‌قدمی با استعمار خشن برای رهایی از رسوایی در دانشگاه آکسفورد سخن گفته و مِی گیبز – خالق آثار اسناگلپات[9] و کادلپی[10] برای کودکان – اعتراف می‌کند که در کودکی به نقاشی علاقه‌مند بوده و بر روی چمن دراز کشیده و به حرکت مورچه‌ها نگاه می‌کرده، اما دانشآموزی بسیار ضعیف بوده است.
دیم مری گیلمور که زندگی او توسط هیزل دوبرگ در چهار جلسه ضبط شد. (تصویر از: کتابخانۀ ملی استرالیا)
دوبِرگ (1984-1913) مدرک رسمی به عنوان تاریخ‌نویس یا مصاحبه‌گر نداشت؛ او در رشته‌های عکاسی و پرتونگاری آموزش دیده بود، اما زمانی که به عنوان داوطلب در جمعیت کتاب نابینایان مشغول کار بود به استعداد و علاقۀ خود پی برده و از دیم گیلمور اجازه گرفت تا سخنان مقدماتی او در رابطه با اشعارش را ضبط نماید. کوین بردلی[11] مدیر مسئول موزۀ کتابخانۀ ملی استرالیا گفت: «او کار خود را با ثبت زندگی نویسندگان آغاز و سپس به هنرمندان و افراد سرشناس دیگر گسترش داد.»
دوبرگ به نیاز ضبط این صداها و داستان‌ها برای آیندگان معتقد بود و امید داشت که در قرن‌های آتی این داستان‌ها در اختیار شنوندگان و مخاطبان گوناگون قرار خواهد گرفت. خانم بردلی گفت: «او واهمه داشت که خاطرات بسیار مهم افرادی که داستان واقعی کارهای خلق شده یا اتفاقات رخ داده را می‌دانستند از بین برود. هر موقع سوالی مطرح می‌کرد، دکمۀ توقف را فشار می‌داد تا صدای خودش ضبط نشود. او نمی‌خواست تا صدایش بخشی از تاریخ باشد؛ او احساس می‌کرد که اگر صدایش از نوار حذف شود، صدای ضبط شده ناب و معتبر خواهد بود. اگرچه او عبارت تاریخ شفاهی را نمی‌پسندید، اما او واقعاً اولین تاریخ‌نویس شفاهی است که در مورد نحوۀ انجام این کار فکر می‌کرد. این که او در مورد نحوۀ ارائۀ تاریخ، نحوۀ ضبط رویدادها به شیوه‌ای معتبر فکر می‌کرد، نکتۀ بسیار جالبی است.»
[1] Louise Maher
[2] Hazel de Berg
[3] Harry Messel
[4] David Moore
[5] ABC
[6] Dame Mary Gilmore
[7] Brett Whiteley
[8] Howard Florey
[9] Snugglepot
[10] Cuddlepie
[11] Kevin Bradley
ای بی سی
تعداد بازدید: 4577
http://oral-history.ir/?page=post&id=6862