بهار در بهار
غلامرضا عزیزی
29 اسفند 1403
رمضان، ماه نزول قرآن؛ ماه نور و رحمت و برکت؛ ماه اتصال زمین و آسمان است، و چه بهاری است امسال.
لطف از پی لطف کردگار آمده است - شکر از پی شکر، بی‌شمار آمده است
گــر منتظر بهـار بـودی هـر سـال - امسـال بهـار در بهـار آمـده است
پیچیدن عطر رمضان در نوروز، تلاقی بهار طبیعت و بهار قرآن، یادآور آن است که در آستانه این دگرگونی و زندگی دوباره و نوشدگی که اجزای جهان در جوشش و کوشش برآمده تا بروید و برویاند و تازه شود، اگر در تحول و زنده‌کردن جسم و جان خویش نکوشم از این قافله به راه افتاده در این نیمه گیتی، عقب مانده‌ام.
بهار آمده است و باید تازه شوم: «ای داد اگر کمتر از تکه چوبی باشم».
بهار در قران بشارتی است از زندگی پس از مرگ
فَانْظُرْ إِلَىٰ آثَارِ رَحْمَتِ اللَّهِ کَیْفَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ۚ إِنَّ ذَٰلِکَ لَمُحْیِی الْمَوْتَىٰ ۖ وَهُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
«پس با تأمل به آثار رحمت خدا بنگر که چگونه زمین را پس از مردگی‌اش زنده می‌کند، بی‌تردید این [خدای قدرتمند] زنده‌کننده مردگان است و او بر هر کاری تواناست». (سوره مبارکه روم، آیه 50 (
با یاری جستن از این نگاه آسمانی، به شما خوانندۀ گرامی این صفحۀ برخط عرض می‌کنم: تولد دگربارۀ جهان مرده، بر شمایان و خانواده محترمتان فرخنده و مبارک باد.
امید که در سال 1404 درهای تازه‌ای از معرفت به گذشته (برای نیک گذراندن امروز و بهتر ساختن فردا) بر روی همه ما گشوده شود. صد البته که آرزوی آن دارم که در این راه، از تاریخ شفاهی نیز به بهترین شیوه ممکن استفاده شود. تاریخ شفاهی هر چند در آستانه پنجمین دهه حیات خود در ایران گام برمی‌دارد، اما همچنان بوی طراوت و تازگی دارد و نوبودنِ آن از آثار منتشر شده با این عنوان، مشهود است.
تازگی و طراوت به خودی خود، نه ناپسند است و نه ناستودنی، اما به‌نظر می‌رسد نام علم که می‌آید تازگی باید مترادف با نوشدن افکار و متحول شدن دستاوردهای گذشته به نفع گام نهادن در راه آینده بهتر و والاتر باشد. باید به کار بستن تجربه و دانش قبلی در راستای برداشتن گام‌های رو به جلو باشد. به نظر می‌رسد نتیجه نوشدگی باید کشف افق‌های تازه‌ای از دانش باشد و پاسخ ابهامات و دشواری‌های پیشین داده شود، ورنه تکرار مکررات، به ماندن و درجازدن منتهی می‌شود.
پس ازاین روی آرزوی آن دارم که تجربه چهاردهه کوشش‌های تاریخ شفاهی در ایران، به مثابه کلیدی باشد برای گشودن درهای تازه‌ای از رفتن به سوی آینده با معرفت دقیق‌تر نسبت به گذشته؛ آن هم گذشته نزدیک که پرداختن به آن از دشواری‌های خاص خود خالی نیست. امید که در بهار امسال بذرهای دانایی در مسیر تاریخ شفاهی جوانه زنند و شکوفا شوند و به بار بنشینند و مورخان شفاهی به‌ویژه آنان که در مباحث نظری دانش بیشتر می‌کوشند، تلاش بیشتری در پختگی این دانش هنوز نوپا انجام دهند و خداوند برکت خود را به کوشش‌هایشان بیفزاید و آن‌ها را به نتیجه نیک فرجام برساند.
ز باغ ای باغبان ما را همی بوی بهار آید - کلید باغ ما را ده که فردامان به کار آید
غلامرضا عزیزی؛ 22 اسفند 1403
تعداد بازدید: 187
http://oral-history.ir/?page=post&id=12483