حفظ صدای زنان: یافتن و تجلیل از روایت‌های ناگفته جنبش کارگری استرالیا

مایکل دلانی و ریچارد ایدی[1]
ترجمه: نرگس صالح‌نژاد

06 خرداد 1397

کریس واگلند هدایت گروهی از خدمتکاران نظافتچی را در یک پرونده قضایی فدرال به مدت دو سال بر عهده داشت. (عکس از یونایتد ویسز[2])

کریس واگلند[3]، فعال کارگری، همانند بسیاری از افراد که برای حقوق خود در کنار کارگران ایستادند، خود را مشتاق حضور در این ماجرا یافت.

خانم واگلند می‌گوید: «اساساً، بسیاری از خدمتکاران قدیمی بودند که مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند. آنها پشت سر من ایستادند و مرا به جلو هل می‌دادند و می‌گفتند: کریس، تو می‌تونی انجامش بدی».

«من فقط مثل یک تکه سنگ ایستاده بودم و آنها می‌گفتند: نگاه کن، ما درست پشت سر تو هستیم- اما وحشتناک بود و خواب از چشمت می‌رود.»

تجربه خانم واگلند در طرح «حفظ صدای زنان» ضبط و ثبت شده است، این طرح تاریخ شفاهی روایت‌های دست اول زنان را جمع می‌کند که ایستادند و کار را برای همه بهتر کردند. خانم وانگلند می‌گوید: «پیش خود فکر می‌کنید: «اوه خدای من، چه می‌شود اگر من شغلم را از دست بدهم؟» و البته شما زنده می‌مانید و از طرف دیگر بیرون می‌آیید».

او به دنبال گرد هم آوردن خدمتکارانی همانند خود در جریان پرونده‌ای در دادگاه فدرال استرالیا برای بازپرداخت حقوقشان بود. برای برخی کارگران، این قضیه 7 یا 8 سال بعد از اخراج از کار آن‌ها و تغییر قرارداد و معرفی به کارفرمای جدید انجام می‌شد.

متن روی پلاکارد: همچنان در حال مبارزه برای حقوق برابر (عکس از شون گارنزورثی/گتی نیوز[4])

زنان بخشی از ماجرا نیستند

مبارزات 50 سال گذشته دستاوردهای بزرگی برای کارگران استرالیایی به همراه داشته است، که بخشی از آن به خاطر نبرد‌های تلخ در روابط صنعتی است که هزینه‌های شخصی هنگفتی برای افراد بسیاری که در آن درگیر بودند داشت.

با این حال، طبق گفته بنیانگذار این طرح و استاد دانشگاه سیدنی، سارا کین[5]، تنها بخش کوچکی از این روایت‌ها در تاریخ این دوره ثبت شده است.

او می‌گوید: «جنبش کارگری تا حد زیادی تاریخی از مبارزات مردان است».

دکتر کین ادامه می‌دهد: «برای مثال شما در بیستمین سالگرد گرامیداشت مبارزات مربوط به کناره ساحلی فقط روایت‌های مردان را می‌ببینید و اثری از زنانی که در این مناقشات حضور داشتند نمی‌یابید.»

اگرچه طرح «حفظ صدای زنان»[6] شامل شخصیت‌های برجسته جنبش کارگری خواهد بود، دکتر کین همچنین در جست‌وجوی مبارزات «روزمره» زنان است که با شرکت در جنبش کارگری اغلب در معرض خطرات شخصی بزرگ بودند و هنوز کسی صدای بخش بزرگی از آنها را نشنیده است.

این مشارکت‌ها ممکن است در حد کار یک فرد باشد که به حل یک مشکل محلی کمک کرده تا افرادی که تصمیم گرفتند بخشی از مبارزات مدنی به گستردگی یک صنعت باشند.

دکتر کین، خانم واگلند را به عنوان نمونه‌ای از این روایت‌های روزمره مورد توجه قرار داده است.

او در مصاحبه‌اش برای این طرح تاریخ شفاهی توضیح داد که بخشی از اقدام دادگاه فدرال به خاطر ارزش نهادن به نظر خدمتکاران همراه او نسبت به کارشان و همچنین ایجاد اعتماد جمعی برای درخواست شرایط بهتر کاری بوده است.

خانم واگلند می‌گوید: «ایده اصلی این بود که شأن کارمان را ارتقا دهیم و برای خدمتکاران دوره‌های آموزشی برگزار کنیم.»

او گفت: «مثلاً آنها باید بتوانند به کارفرما بگویند: «این جاروبرقی برای من خطر دارد و من از آن استفاده نمی‌کنم و البته از لحاظ فنی شما می‌باید این کار را متوقف می‌کردید، ولی این کار را نکرده‌اید!»

«در واقع شما مدت‌ها مراقب یک سیم بلند برق بوده‌اید که هنگام کار پیوسته دچار اشکال می‌شده، به این امید که کار خود را انجام دهید و یک سیم نو در روزهای آینده در اختیار بگیرید، این در حالی است که باید بگویید: «نه، این امن نیست و من از آن استفاده نمی‌کنم». اکثر مردم از این دست کنش‌ها می‌ترسند. شما باید مردم را آن‌قدر قوی کنید و به آنها اطمینان و اعتماد بدهید که بتوانند بگویند: «این کار غلط است.»

با وجود دستاوردها، چالش‌ها همچنان باقی است

برخی از مصاحبه‌شونده‌ها شناخته شده بودند مانند جنی جورج[7]، رئیس سابق شورای اتحادیه‌های تجاری استرالیا[8]، که این شورا را در زمان مناقشات اساسی کناره ساحلی در سال 1998 رهبری می‌کرد، و مردیت بورگمن[9]، رئیس سابق شورای قانونگذاری نیوساوت ولز[10] و اولین زن رئیس اتحادیه اساتید دانشگاه نیو ساوت ولز.

این طرح تاریخ شفاهی در سال 1968 آغاز به کار کرد، سالی که سراسر جهان دچار تحولات سیاسی بود.

دکتر کین می‌گوید، پیشرفت قابل توجهی در 50 سال گذشته درباره محیط کار ایجاد شده است، مثلاً داشتن مرخصی زایمان، پاداش پایان کار، و ترک کار به خاطر خشونت خانگی از مهم‌ترین دستاوردهای این دوران هستند.

اما مصاحبه‌هایی که تاکنون ضبط شده نشان می‌دهد، تجربه روزمره بسیاری از زنان در نیروی کار به‌طرز چشمگیری مشابه یکدیگر است.

او می‌گوید: «بسیاری از زنان در مشاغل با دستمزدهای پایین کار می‌کنند... به طور مشخص در بخش فناوری پیشرفته و جدید‌ جذب کار نمی‌شوند، بنابراین، روند کار آنها همان است که بود. تجربه کار تحت فشار همان است که کریس از آن صحبت کرد. کار با کارفرمایانی که اغلب در حال کاهش هزینه‌ها هستند؛ بنابراین نوع شرایط کار واقعاً تغییری نکرده است».